"Düşünme böyle şeyleri, canım! Çok huzursuz bir insansın sen. Kendini bu denli yıpratmana içim razı gelmiyor. Bir zamanlar ben de böyleydim. Oysa fazla zorlamayacaksın kendini, yaşamdan alabildiğin kadarına razı olacaksın. Yazgısıyla fazla oynamamalı insan.''
Sayfa 55 - Cem YayıneviKitabı okuyor
Canım babamla sohbet :)
Bunca yıl okuduktan sonra bunları mı öğrendin? Başına akıl koyan olmamış hiç!
Canım Cemile :)
Doğruyu insanların yüzüne karşı söylemeyi sever. Böylesi dedikodu yapmaktan, dolaylı ve iğneli sözler söylemekten iyidir.
Sayfa 16 - Ötüken NeşriyatKitabı okudu
"Sevgilim benim, canım... Ev filan istemem senden. Sonradan da olsa annemle babam beni anlasınlar da, başka bir istediğim yok. Bilirim küsecekler bana, bir daha konuşmayacaklar. Ama benim suçum ne bunda?"
O gülümseyişte hem tedirginlik, hem de bir çeşit sevinç vardı.Belki de, Sersem çocuk!Canım istese beni kim tutabilir sanki?Bütün aile karşıma çıksa, yine bildiğimi okurum! diye düşünürdü.Susardım, hiç konuşmazdım.Evet, kıskanıyordum Cemile’yi,ona tapıyordum; yengem olduğu için, güzel olduğu için, kimseye
aldırmadığı için gurur duyuyordum.Dosttuk, birbirimizden saklımız gizlimiz yoktu.
Günaydın canım insan. :)
Bir gece daha sona ermişti.
Denizde Orhan Ata Rüzgârı uğulduyor, Mılgın Aka Dalgaları yuvarlanıyor, pırıl pırıl gökkubbenin bir ucunda, Emrayin Yıldızı ışıl ışıl parlıyordu.
... Bir gün daha doğuyordu...
Yaşam dediğin kentteki gibi olurdu. En iyisi gidip oraya yerleşmekti. Yaptığı işe göre saygı gösteriyorlardı orada insana. Başka türlüsü de olamazdı zaten, çünkü kurulu düzen buydu. Görevin önemine göre gösterilen saygı da artıyordu. Görgülü insanlar kentliler canım. Yanlarına gidip bir süre konuk kaldığı, verdikleri armağanı aldığı için ondan hemen tomruk ya da ona benzer bir şey istemeye kalkmazlardı.
