"1943 yılının kışında, uğruna okulu bıraktıkları olaylar işte böyle başladı..." diyordu Aytmatov. Savaşın gerçek yüzünü gösterdiği ;askere gönderecek yetişkinin kalmayıp gençlerden yardım istenmeye başlanmıştı. Savaş dolayısıyla babalarını,dostlarını, tanıdıklarını kaybetmenin ne büyük acı olduğunu anlatıyordu Aytmatov. Askerlerin cephede karınları tok savaşabilmesi ve geride bıraktıklarının fakirlik sorunları yaşadıklarını düşünmesinler diye köylerde gençler annelerini, arkadaşlarını, eğitimlerini, kardeşlerini bırakıp canla başla erzak yetiştirmeye çalışıyorlardı. Aytmatov bu saydıklarım gibi bir çok örnek veriyordu savaşın zorluğuna. Bir de tüm bu çabalara rağmen cephede asker kaybetmenin ne büyük bir acı olduğunu anlatıyordu. Cephedeki arkadaşları olsun, ailesi olsun, komşuları olsun bu kaybedişe karşı ağlamalarını aktarıyordu.Bu sitemi sesli yapmalarını istiyordu Aytmatov çünkü bu kaybedişe susmak en tehlikelisiydi.