Sanayi devrimi ve endüstri merkezleri için şiirler yazdık: “Trik trak tak tak makinalaşmak istiyorum” (Nâzım Hikmet), “Chicago, dünyanın domuz kasabı, buğday istifçisi.” (Carl Sandburg). Bugün artık hiç benimsemediğimiz şeylere zamanında methiyeler düzdük. Bilimin gücüne ve Rönesans'a tapındık, tapınıyoruz - rasyonel bakımdan tabiî. Kendi türümüzün bütün öteki türlerden üstün olduğunu ileri sürdük ve tüm gereksinmelerimizin, başka canlıların ve gezegenimizin yok edilmesi pahasına karşılanmasını kendimize bir hak olarak gördük. Her şey insan için. İnsan en büyüktür. İnsan en yüce yaratıktır. Eşref-i mahlukat. Canlıların en akıllısı.
Kendimi öldürmeyi düşündüm,
ben olup olacağım bir duvarcı,
sen eczanesi olan bir adamı
seven bir kadınsın diye.
Alıştım, umurumda değil;
tuğlaları eskisinden daha düzgün diziyorum ve şarkı söylüyorum inceden, elimde mala, öğleden sonraları.
Güneş gözlerime gelip de
merdiven titrerse altımda
ve tuğlaları da yanlış yere koyarsam,
anla ki seni düşünüyorum.
CARL SANDBURG