Orsay Müzesi, Paris
Van Gogh,
5 Haziran 1890'da kız kardeşi Wilhelmina'ya yazdığı bir mektupta bu tabloyu anlatırken özellikle Nuenen'de yapılan benzer çalışmalara atıfta bulunuyor:
Elimde köy kilisesinin daha büyük bir resmi var; basit koyu mavi renkli, saf kobalt rengindeki gökyüzüne karşı binanın menekşe renginde göründüğü bir efekt; vitray pencereler lacivert lekeler gibi görünüyor, çatı mor ve kısmen turuncu. Ön planda çiçek açmış bazı yeşil bitkiler ve içinde güneş ışığının pembe akışının olduğu kum. Ve bir kez daha Nuenen'de eski kule ve mezarlık üzerinde yaptığım çalışmalarla hemen hemen aynı şey; ancak muhtemelen rengi artık daha etkileyici, daha görkemli. ”
Auvers'deki Kilise'nin ön planı güneş tarafından parlak bir şekilde aydınlatılıyor, ancak kilise kendi gölgesinde duruyor ve "kendi ışığını ne yansıtıyor ne de yayıyor." Van Gogh, Belçika'nın Borinage kentinde sürdürmeyi umduğu evanjelik kariyerinden çıkarıldıktan sonra, Temmuz 1880'de Cuesmes'ten kardeşi Theo'ya bir mektup yazdı ve Shakespeare'in V. Henry'sinden bir resimden alıntı yaptı , Bölüm 1'de karanlık bir boşluğun içindeki karanlık Kilise "boş ve aydınlanmamış vaaz"ı sembolize ediyor: "Onların Tanrısı, Shakespeare'in sarhoş Falstaff'ının Tanrısı, 'bir kilisenin içi' gibidir".
Birbirinden ayrılan yollar motifi, Buğday Tarlası ve Kargalar tablosunda da karşımıza çıkıyor .
Çok yardım etmek istiyorsanız bir sürü kuruluş var mor çatı örneğin, haytap var mesela bayılıyorum ben, insani yardım vakfı vs.
Günaydın
ESKİ AVLUDA / BİRHAN KESKİN
Bir çiçek açtığında
Bir eski avluda
Diyor ki
Çalıda sarı bir çiğdemim ben
Ve senin çok eski cümlen
Zor hem de çok zor
Direnmesi
Susması
Kabullenmesi
Her şeyiyle çok zor
Dağıtman gereken masada sakince oturmak gibi
İçin içini yiyor
Susutuğun her şeyin altında eziliyorsun.
Kimse görmüyor.
Sessiz çığlıklarını kimse duymuyor.
Dar alan fobisi olan biri gibisin ve duvarlar üzerine gelip yerini daha da daraltıyor.
Durduramıyorsun üzerine gelen duvarları.
Kan ter içinde kalmışsın
Göz pınarların kurudu artık
Darmadağın oldun.
Ama kimse görmedi.
Dünya bir ev aynı çatı altında yaşadığın milyarlarca insan.
Tek biri dahi görmedi.
Hepsi sağır oldu, kör oldu.
Kapılar bir bir kapandı yüzüne
Ve gömüldün karanlığa.
Karanlıktan korkan biri olarak o karanlığı benimsedin.
Hava, gelip geçen fırtınayla dolu.
Canlandı her şey, ve bir cennet ferahlığında solmakta
Leylak, bir tazelik akımını çekmede içine
Her yana dağılmış mor salkımlarıyla
Hava değişimi diriltti her şeyi,
Doldurmada çatı oluklarını yağmur;
Fakat gitgide aydınlığa doğru değişmede gök
Kara bulutların ötesi masmavi
Sanatçının eli daha bir güvenle
Arındırmada her şeyi tozundan, kirinden;
Yaşam, gerçeklik ve olup bitenler
Yepyeni çıkmada onun atölyesinden
Yaşanmış yarım yüzyılın anıları
Gelip geçen fırtınayla tersine dönmede şimdi,
Yüzyılımız çıktı vesayetinden onun
Geleceğe yol açmanın zamanı geldi
Yeni yaşamın yolunu arındıracak olan
Artık sarsıntılar ve dönüşümler değildir;
Bir şeylerle alevlenmiş ruhun
İçtenliği, fırtınaları ve cömertliğidir...
ANAYASA TARTIŞMALARI
Türkiye toplumu hiçbir anayasasını biçimsel bir toplum sözleşmesine dönüştüremedi. Yaşam biçimiyle devletin mimarisini ve o mimarinin götüreceği istikameti belirleyen anayasalar, Türkiye tarihinde daima bir kesimin diğer bir kesime kendi tasavvurunu kabul aracı olarak kullanıldı. Bunun istisnası yok maalesef.
Esasında bu da sosyolojinin siyasete – ya da politik mücadeleye – yansımasıdır. Diğer bir ifadeyle anomali normaldir. Önce içtimai savruluş, ardından politik kaos geliyor. Türkiye’de de olan budur.
Bu devlet sürekli “birilerinin devleti” oldu, tüm toplumun devleti olamadı. Çünkü tüm toplumun üzerinde birleştiği bir tür gayrı resmi ve sivil anayasa olmadı.
Devlet toplumun örgütlenmiş halidir. Ama bu normal toplumlar için geçerli. Eğer sosyolojiniz toplum değil, paralel toplumcuklar ürettiyse, çatı bir devlet ve onun birleştirici bir anayasası üzerinden ortak gelecek ve ortak erek tespit ederek mutlu-mesut yaşamak mümkün olmuyor.
Yönsüz devlet, yönsüz toplumların kaderidir.
1500'lerde İngiltere'de insanların çoğu Haziran'da evleniyordu senelik banyolarını da Mayıs'da yapıyorlar, Haziran'da çok kötü kokmuyorlardı..
Ama yine de kokmaya başladıkları için gelinler vücutlarından çıkan kokuyu bastırmak amacıyla ellerinde bir buket çiçek taşıyordu..
Banyolar içi sıcak suyla doldurulmuş büyük bir
Beni incitmeyin çünkü ben yaşamaya mecburum
Çünkü ben çareyi ne bir şarap kadehinde
Ne de bir ilaç kutusunda bulabilirim
Çünkü ben insanların anılarında zamanı geldiğinde unutulacak bir yaraya dönüşmek istemem
Ben yaşamaya mecburum çünkü
Sırtımda koca bir yük var ben varım yani
Yaşamaya mecburum yani
bir sevgi var beni ayakta tutan benimde ayak tutmam gereken
Bir neşe var çünkü içimde gülümsemek isterim hep yaşamam gerek
Beni incitmeyin diyorum ruhum hassas benim diyorum
Yani diyorumki beni incitmeyin sığınacak limanım yok yani
ne bir çatı katım var
ne de ruhumu dinlendirecek bir limanım işte
ama yaşama ya da öyle mecburum
