Masalsı bir çocukluk öyküsüyle başlayan Uçurtma Avcısı; ilerde olacak kötü olayları gerek Emir'in zaman zaman Hasan'a karşı acımasızlığında, onu küçük görmesinde ve bundan zevk almasında, gerekse Hazaralara karşı yapılan ırkçılıkta sezdiriyordu. Fakat bu kötü olayların başlangıcının beni, hayatımda ilk defa tiksintiden midemi bulandıracak kadar sarsacağını tahmin etmemiştim. Tiksintim Assef gibilerin saf kötülüğünden çok Emir gibilerin acizliğine oldu. Öfkem ancak kitabın sonunda Emir'in Kabil'deki günah çıkartmasında dindi ve o zaman onun sadece babasının sevgisini kazanmak için çırpınan bir çocuk olduğunu kabullenebildim. İnsanın kendisiyle yüzleşmesinin, gerçekten nasıl biri olduğunu kabullenmesinin ve bunu değiştirmesinin zorluğunu hissedebildim ve Emir'in geç kalmış çabasını takdir edebildim. Hasan'ın saf iyiliği ve Emir'e sevgisi; kötülüğe iyilikle cevap vermesi, kendi zararı pahasına onu koruması, neredeyse bir roman ütopyası olabilecek kadar güzel ama dünyada böyle iyi insanların başına gelenler bir o kadar üzücü. Uçurtma Avcısı'nı okumakta geç kalmış olsam da kitabı daha önce okusaydım bende sadece travmatik etkiler yaratacağını tahmin ediyorum. Çünkü hayatımın bu zamanında yaşadıklarımla, kendime dair sorgulandıklarımla bu kitabı okumak benim için kitaba asıl anlamı kattı. İnsan kim olduğunu değiştirebilir, gerektiğinde değiştirecek cesareti göstermelidir ve "Yeniden iyi biri olmak mümkündür."
