Hayatımdaki o alanda hiçbir şey kalmadı, bomboş duruyor, belki de bu sebepten tekrar aşık olmamın zamanı gelmiştir. Yaşamımın bir merkezi, düşüncelerimin dönüp dinlenebileceği bir yer olduğunu hissetmem gerekiyor.
Ya mutlu olmamın önündeki engel kendimsem? Sebebi korkuyor olmam, kendime gönlümce acımayı tercih etmem, güzel şeyleri hak ettiğime inanmamam veya başka bir şey olabilir. Başıma güzel bir şey geldiği zaman kendimi hep şunu düşünürken buluyorum: bakalım bu kez işler ne zaman kötüye gidecek? Hani neredeyse en kötü ihtimal her neyse bekletmeden gerçekleşsin, geç olacağına erkenden olsun, mümkünse hemen olsun ki en azından bu konuda artık kaygılanmayayım istiyorum.