Nereden çıktı bu idealler, gereksinimler, dolara endeksli mutluluklar? “İyi bir iş”, “iyi bir okul”, “kariyer’’, “statü” ne zamandan beri delicesine koştuğumuz hedefler haline geldi? Çalışırken keyif almayacağımızı bile bile neden ille de o işte çalışmayı, o bölümde yükselmeyi istiyoruz?
Taksitler gırtlağa dayanmışken neden biz hala altı taksite harman yerinde – affedersiniz- bir çift öküz gibi dönmeye talip oluyoruz?
Neden bir şarkıya başlayamaz, bir şiire yeltenemez olduk? Neden konuya girmeden önce besmele çekmek yerine uzun bir diskur çekiyoruz?
“Bu televizyon”, “bu öğretmenler”, “bu emperyalistler” bizden daha az suçlu değiller. Onlar “karşımızdakiler ve biz diyalektiği” diye homurdandı diye biz niye “oo ne ala şarkı” deyip yuttuk söylenenleri?
Çocukluğumuz bir pazar tentesi gibi üzerimize açılmışken biz çocukça olan her şeyimizi bir uzaktan kumanda aygıtı, bir bulaşık makinesi, bir joistik karşılığında neden sattık?
Erkam Yayınları/PDFKitabı okudu
farkında mısın
yalnız gözlerimiz değişmiyor,
ve kalıyor hatıralaşmadan orda
İyi ve kötü çocukluğumuz.
Çocukluğumuz, asıl oyunu büyüklerin oynadığını anladığımız an bitiyormuş.
Sayfa 22Kitabı okudu
"İyileştirmeye başlamamız gereken en önemli yer çocukluğumuz..."
Hz. Fatima'nın iffetini anlatacak kitaplara masum çocukluğumuz değemedi, değemedikçe dünya namına ne varsa çektik ciğerlerimize...
Sayfa 181
Kaldı işte... Çayımız bardakta, çocukluğumuz sokaklarda, mutluluğumuz kursağımızda, sevdiklerimiz uzaklarda...
Nazım Hikmet Ran
Farkında mısın yalnız gözlerimiz değişmiyor, ve kalıyor hatıralaşmadan orada iyi ve kötü çocukluğumuz.
Sayfa 478 - yapıkrediKitabı okudu
Çocukluğumuz tohumumuzdur.
Sayfa 367 - Ephesus YayınlarıKitabı okudu
