"Artık aldanmak istemiyorum, Beni sevgilerin ölümsüzlüğüne inandır, şüphelerden kurtar. Hiç aldanmamışların o engin iç rahatlığına hasretim. Bütün insanlar aldanıyormuş, sürekli aldanmaymış yaşamak...
Bütün mevsimleri bir günde, bütün yılları bir mevsimde yaşamaya razıyım seninle. Gözlerimin derinliğine bakma; başın dönmesin. Gelecek günleri düşünme; korkma büyük hazlar yaşamaktan.
Hiç aldatma beni, hiç yalan söyleme. Bir gün aldatsan bile; aldandığımı senden öğrenmeliyim önce. O zaman ölsem de mutlu ölürüm, inan.
Aldanmak... en büyük yıkıntısı iç dünyamızın. Aldanmak... ses veren üç telimizden birinin kopması. Aldanmak o en son, fakat en keskin kabullendiğimiz gerçek. Sen hiç aldatma ne olur? Yıkılışım da sevgim kadar büyüktür benim. Sana kayıtsız, şartsız inanmak olsun; bütün kazancım yaşamaktan.
İnanmak; seni düşündükçe söylediğim bir şarkı olmalı dudaklarımda. İnanmak; gökyüzünün en karanlık zamanında bile görebileceğin bir yıldız olmalı. Dağlardan, denizlerden esen serin rüzgar gibi, senden gelen bir şey olmalı inanmak. İşte o zaman, yokluğuna bile dayanabilirim, özlemlerim daha derin bir anlam kazanır. Seni beklerken şüphenin o kahredici zehriyle, geciktiğin her saniye bir defa ölmem.. Aldattığın zaman; yemin ediyorum yeryüzünde olmayacağım. İnanmışlığım ölüme kadar sürsün, bırak."
/Ah Tanrı olsam
/Bırakırım bütün gezengenlerimi
/Bütün çağlarımın dışında
/Toplardım bütün bakışlarını senin
Sayfa 21 - YKYKitabı okudu
Rüzgar
Bu dağların bir rakibi varsa rüzgardır.
Rüzgar burda tek başına bir hükümdardır.
Burda insan duman gibi genişler, büyür.
Bu dağlarda ıstıraplar, sevinçler büyür.
Buralarda her düşünce sona yakındır,
Burda her şey bizden uzak, ‘O’ na yakındır.
Burda yoktur insanların düşündükleri,
Rüzgar siler kafalardan küçüklükleri.
Yanağıma çarpar geniş
Eylemler Güzeli ( Metehan TEMİZEL)
Seni düşünmek,
Sokaklarda, kavgalarda, dağlarda,
Cephede, kamp ateşinde..
Seni düşünmek;
Ansızın görmeyi umut ederek..
Tutsak TURAN topraklarında bir çığlıksın özgürlüğü haykıran,
Sen bir yolbaşçısın mazluma kalkan olup zulme baş kaldıran…
Biz istemez miydik sanki barut kokmasın gökyüzü,
Çocukların gülsün yüzü
Ve son bulsun yoksulluk, mutlu insanlarla dolsun barış içinde yeryüzü..
“Bırak eşkıya bilsinler” bizi,
Faşist desinler bilmeden düşüncemizi
Ezberlesinler onlara miras sloganları
Ve devrimci sansınlar en kapitalist dinazorları..
Biz yine kavgada olacağız
Son barikat yıkılsa da siper olacak göğsümüz
Biz ölsek de biliriz söylenecek türkümüz..
Ey gözleri zalime korku, sözleri ömre bedel güzel,
Biliyorum senli olmayacak yarınım,
Son nefesimde TURAN adlı ülkenin düşüyle haykıracağım andımı,
Bir boş kovan gibi düşerken yere son eylemim olacak bu sır
Ve kanımla yazacağım adını !!
-Metehan TEMİZEL-
İnanmak; seni düşündükçe söylediğim bir şarkı olmalı dudaklarımda. İnanmak; gökyüzünün en karanlık zamanında bile görebileceğim bir yıldız olmalı. Dağlardan, denizlerden esen serin rüzgarlar gibi, senden gelen bir şey olmalı inanmak. Kimi gün kalem olmalı parmaklarımda, kimi gün kulağımda musiki, gözlerimde ışık olmalı; içtiğim suda, yediğim ekmekte sana tüm inanmanın tadını duymalıyım. Her sabah ilk ışık, sana inanarak yaşayacağım mutlu bir gün getirmeli bana. İşte o zaman yokluğuna bile dayanabilirim, özlemlerim daha derin bir anlam kazanır. Seni beklerken şüphelerin o kahredici zehriyle, geciktiğin her saniye bir defa ölmem.
Sayfa 146Kitabı okudu
Bir ihtiras duyup vahşi maceralara
Çıkıyorum bulutları aşan dağlara.
Tanrıların başı gibi diktir,
Bu dağları saran sonsuz bir genişliktir,
Ben de katıp vücudumu bu genişliğe, Bakıyorum aşağılarda kalan hiçliğe.
Benim kafam acayip bir dimağ taşıyor,
Her dakika insanlardan uzaklaşıyor.
Zaman zaman mağlup olsam bile etime, İnsan olmak dokunuyor haysiyetime.
Büyük, temiz bir arkadaş arıyor ruhum,
İşte rüzgar, şimdi sana sığınıyorum,"
