Kuğunun Son Şarkısı…
Efsaneye göre, hayatları boyunca neredeyse hiç ses çıkarmadan yaşayıp giden kuğular, öleceklerini anlayınca ölmeden hemen önce bir şarkı söylermiş. Hem de yılların sessizliğinin acısını çıkarırcasına öylesine hoş, öylesine dokunaklı bir sesle söylerlermiş ki, bu ses bir insanın hayatında duyup duyabileceği en güzel ses olurmuş.
Nilgün Marmara’nın Kuğu
Daktiloya Çekilmiş Şiirler - N. MARMARA /Dirimimsin benim, doğarken öldüğüm!
Nilgün Marmara'nın diline alışmak biraz uzun sürdü. Şiirlerinin çoğu çok alışılagrlmedik. Hatta ablam okuduktan sonra bana şey demişti "ne saçma sapan şeyler yazılı bir kitap"
Ama ben Nilgün Marmara'yı anlamaya başlıyorum. Neyden bahsettiğini kavramaya başladım. Onu intihara ne sürüklemiş, ne bozmuş zihnini. Hangi inatçı fikir onu canına kıyacak raddeye getirmiş. Tabiki anlamak tam anlamıyla mümkün değil. Sadece ucundan biraz kestiriyor insan. Kim bilir bu zihinde neler yatıyordu. Kim bilir ölmeseydi bize söyleyecek daha ne kadar çok sözü vardı. Kirabın içinde çok çok etkilendiğim bir şiir vardı. Altını çizdim kalın kalın. Uzunca baktım o sayfaya. Sanki dedim, veda ediyor bu şiirde bana. Dünyaya. Herkese. Benim bir veda şiirim olsa bu olurdu dedim. Kitabı anlat anlat bitmeyecek. Keşke daha önümde okuyacağım 100 tane daha Nilgün Marmara kitabı olsa. Kitabı tavsiye ederim. İyi okumalar. Nilgün Marmara
