…kapı dar’dı, çok dardı haklısın ama bir “evet”inle küçülürdüm, un ufak olurdum. Gerekirse, sen’de yok olurdum; lakin o kapı’dan “ikimiz” birlikte geçerdik. İnsan insanı sevmeli ama kavuşmalı da…
Günaydın..
İnan bana, yanımda olduğunda, seni şimdikinden daha çok düşünmeyeceğim.
Mutluluk denen şey, ruhun ne kadar doğal bir parçası aslında.
Kalbim neden bir türlü kendimi koruyamadığım, anlaşılmaz bir melankoliyle doluyor?
Sayfa 91Kitabı okudu
Bunu hep yapıyoruz değil mi?
“İnsanları hayatlarındaki bir âna bakarak yargılamaktan kaçının…”