Ay dîlberê ne menale
Feqîyê Teyran êdî kal e
Nexweşekî pir bêhal e
Feqiyê Teyran
Bu meyanda seninle çekişiyoruz ya. Ey ay yüzlü dilber, ne de güzel meydan; fakat kimin atı topalsa onun harcı değil bu meydan, topallar gidiyorlar bu meydandan.
Şu altı kapılı tekkenin kapıları kapalı bile olsa o ay yüzlü dilber, mekânsızlık âleminden doğar, penceremden başını sokar, gene girer içeriye.
Ben Aslında Kim Değilim?
sözleri işveli şivebaz bir naib
kılıcı pek keskin bir şövalye
sözü tok bir muzaffer kral
sandılar beni ilkin,
aslanı doğuranın
beni de doğurduğunu…
ebced ve cifirden anladığımı
SAHİLDEN
Merak ederdim eskiden seni
Ne hal üzeredir diye diye
Merak ederdim sendeki geceyi
Aydınlığa çıkar mı diye
Atlar geçerdi sahilden
Kiminin rengi ak kiminin rengi sarı
Ah beni vursalar bir at yerine
Gökyüzüm sallanır da durur
Geçerler koynumdan dilber ruhlu kadınlar
Değemem uzansam ellerimle tenlerine
Namahrem değerse gözlerime
Işığından olur gündüz ve gece
Sokaklar sessiz, aynalar düşman
Kimi beklersem bekleyeyim gelmeyecek inan
Uzanır boynum yaklaşır düşman
Kim bekler genç yaşında ölcem diye diye
Günün yarısı tamamlıyor diğerini
İşte güneş battı geliyor ay' ın matemi
Serde hatırlanacak bir şey kalmadı eskisi gibi
Gün oldu devran döndü gençligim dönmedi geri..
C.S.A
Ay yüzlü güzelim, lûtuf üstüne lûtfetmede; o yüzden kararım yok a gönül.
Gönlüm abıhayat kaynağında, bedenim lâlelikte a gönül.
Her ağacın altına, padişahın yüzünü görmek için bir alımlı dilber, bir ay yüzlü Yusuf, bir gül yanaklı güzel oturmuş a gönül.
Can güzellerinin gönüllerine de kendi canının, teninin aşkından bir kıvılcım salmış, beden güzellerinin gönüllerine de a gönül.
Narın içindeki taneler gibi kullarının gönüllerine neşeler doldurmuş a gönül.
Meclisinde sarhoşlar kucaklaşmaya, lûtuflarla sevişmeye başladı mı, su da onun aşkıyla tutar, ateşle kucaklaşmaya koyulur a gönül.
Güzelleri kendi öz kadehiyle okşadığı o halvette Rûhü’l-Emin bekçidir, Hızır perdeci a gönül.
En aşağılık kulu, sarhoş bir halde meclisinden çıktı mı, mala mülke de boş verir, saltanata, tahta da, bahta, devlete de; bunların hepsini ayıp görür, âr sayar a gönül.
Onun bahçesini dünya say; şu dünyaysa bil ki bir mağaradır âdeta; lûtfu seni şu daracık mağaradan çıkarır a gönül.
Toprağın, yelin, suyun, ateşin üstünde gül bahçeleri var, reyhanlar var, çeşit çeşit, renk renk şakayıklar var, lâlelikler var a gönül.
Şu topraktan biten çiçekler de onun aksinden bitmede; sen burda toprak yemedesin; orda ne işin var senin a gönül.
O efendiler efendisinin aşkıyla el çırp, oyna; onun bir öpücüğünü elde ettin mi, âfetler bir yanda kalır gider a gönül.
Sayfa 1510Kitabı okudu
