"Hepimiz sistem dışına çıkarsak hayatta kalamayız sanıyoruz.
Sistemin içiyle dışı arasındaki fark hakkında zerre kadar bilgimiz yok. Ama heyula gibi bir korkumuz var.
Biz, hepimiz, iyi kötü bir tanrıya inanıyoruz.
O tanrının bizim değil, başkalarının olabileceği fikrini her yıkımda, her felakette, her yüzleşmede hızlıca zihnimizden kovuyoruz."
Sayfa 156Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
"Ben doğumu ve ölümü düşünüyorum, onlar hayatta kalmanın yolunu. Benim aklımda olanlar ve olmayanlar, onların aklında olacaklar ve olmamışlar. Ben hep şimdiki zamandayım, onlar hep gelecek zamanda."
"Kimin kim olduğuna önem veren bu dünyanın kimseye önem vermemesi üzerine düşünmeye başladığımız anda her şeyin altüst olacağını bildiğimizden olsa gerek, hiçbirimiz gerçekten kim olduğumuzun peşine düşmüyoruz. Sadece hayalî bir tanrının kulu olduğunu sanmak yetiyor insana."
" 'Bir de öldüreceksin Matruşka. Ölmesi gereken kim varsa hiç acımadan sıkacaksın kafasına!' Hepimiz buna kahkahalarla gülüyoruz. Bir bebek büyüyor ve bir din ölüyor."
"Umut, nefes nefese koşarken bir sokağın köşesinde, arkadan yetişen bir kurşunla vurulmaktı elbette."
"Başkalarından daha erken ölecektim, orası aşikardı. Ama herkesin bildiği gibi, hayat yaşamaya değmez."
"Annenin düşüncesiydi bu; insan eninde sonunda her şeye alışır, diye tekrarlar dururdu sık sık."
"Dünyayı kendime bu denli benzer, bu denli kardeş gibi hissedince, eskiden mutlu olduğumu, hatta hala mutlu olduğumu hissettim. Her şey tamam olsun, kendimi daha az yalnız hissedeyim diye, benim için artık, idam günümde seyircilerin çok kalabalık olmasını ve beni nefret çığlıklarıyla karşılamalarını istemekten başka bir şey kalmamıştı geriye."
"Küçükhanım" demişti." İtiraz etmeyin küçük değilim diye. İhtiyarlar kendilerini genç hissedebilmek için kendilerinden yaşça küçük herkesi çocuk sayar. İdare edin. Biliyor musunuz kuşlar neden hep gidiyor?"
"Neden?"
"Geri dönebilmek için."
"..."
"Sahip olmaya çalıştığımız her şey bizi bırakır. Kaçarlar bizden. Hayat bile. Yani küçükhanım, bizim işimiz uzun uzun bakmak ve gördüğümüz şeylerin tadını çıkarmak. İleride hatırlayınca, ölümden korkan ihtiyar bir İngiliz böyle söylemişti dersiniz. Biliyorum hatırlanmak için fazla çabalıyorum ama bu dediğimi de unutmayın olur mu?"
"Japonlar" diye sözümü kesti Vesna. "Değer verdikleri bir eşya kırıldığında, kendilerine bakmayı sevdikleri bir ayna ya da anneannelerinden miras bir vazo mesela, tamir ederlerken kırılan parçanın yerini altın tozuyla doldururlarmış. Hiç kırılmamış gibi görünmesini değil, aksine kırılıp yapıştığı yerin parlamasını isterlermiş.
"I know what it is to be young, but you, you don't know what it is to be old. Someday you'll be saying the same thing. Time ticks away, so the story is told. Nasılsa öğreneceksin minnoş, acele etme."
Her şey bir başka şeye dönüyor, daha önce her ne idiyse onun bir başka biçimine. Claire Keegan-Emanet Çocuk
