ANNEM BEN VE ÇİÇEKLERİ
Aynı dili konuşurduk
Annem ben ve çiçekleri.
Olmazları oldurur,
Dertleri unutur,
Mutluluğun bir yolunu bulurduk.
Zamanla değişti herşey.
Çiçekleri saksıda kaldı öyle küskün,
Nasıl pürüssüz bir sesleniş...
"Açılın, açılın tekrar
Çocuk dizlerimdeki yaralar."
Ziya Osman Saba
Büyüdüm, dizlerimdeki yaralar geçti. Saçları hiç okşanmamış o kız çoçuğunun ruhundaki yaralar geçmedi.
GEÇEN ZAMAN
Hiç olmazsa unutmamak isterdim!
Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar…
Yalnız bırakmayın beni hatıralar!
Az yanımda kal çocukluğum,
Temiz yürekli uysal çocukluğum,
Ah, ümit dolu gençliğim,
İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgim…
– Doğdugum ev. Rahatlayacak içim duysam
Bir tek kapının sesini.
Arıyorum aklımda bir ninni bestesini…
Böyle uzaklasmayın benden, yaşadığım günler!
Güneş! Getir bir bayram sabahını.
Açılın, açılın tekrar
Çocuk dizlerimdeki yaralar.
Hepiniz benimsiniz:
Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar…
Yalnız hatırlamak, hatırlamak istiyorum
Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün,
Rengine doymadığım o sema,
Ahengine kanmadığım ırmak.
Bırakıp her şeyi nereye gidiyorum?
Neler geçmişti aklımdan, nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm?
Ah, nasıldı yaşamak?