Ben kötü bir adamım...
"Doğru söyleyeni dokuz köyden kovarlar".
Kitabı bir atasözü ile anlat deselerdi, şüphesiz bu atasözünü kullanırdım. Hatta öylesine düşmandır ki nefs doğruya kendinden bile kaçar, kendine bile sığamaz kimi zaman insan. Her ne kadar dürüst olmayışından bahsetse de karakterimiz -içimizden biri- aslında hiçbirimizin göze alamayacağı kadar cesurdu. Bu yüzden sevilmedi, bu yüzden kaçtı insanlardan zira gerçeği aralıksız görüyor cabası hissediyordu.. Korkularından sahte bir cesaretle saklanırken bir yandan da cesaretinin sahteligini biliyordu. Geçmişini, şimdiyi biliyordu. İşte belki de tam olarak bu sebeple "Her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalık" demişti. Belki de tam olarak bu sebeple hasta bir adamım demişti. Belki de zoru karaciğerinden olduğundan fazla hayatın lekelediği kara ciğerindendi. Biliyorum biraz fazla kelime oyunlarına ve mana arayışlarına dalmış gibi görünüyor olabilirim ama baylar eminim ki bu adam sizden ya da benden başkası değil. Biz değil miyiz "ailesiz büyüyüp, duygusuz" hırçın, şiddet eğilimli olan. Biz değil miyiz sınıfta arkadaşları tarafından dışlanıp insanlara, hayata küsen. Biz değil miyiz yalanlar arkasına yalanlarla saklanıp Apollon'a bağırırken Liza'ya yakalanan. Biz değil miyiz bu körpe dünyadan kaçıp kendi yeraltılarımızı yaratarak oraya sığınan... Altını çizdiğim/çizmediğim her cümlenin her harfinde bize tuttuğun ayna için minnettarım Fyodor.. 
Fyodor Dostoyevski
