Binlerce yıllık yalnızlık.
Yüzyıllık yalnızlık öyle bir masal ki hayatın, milyonlarca yılın masalı. Başlangıcı sonu olmayan bir masal. Çünkü hayat bir çember bu yaşamda. Erkeğin yıktığı, kadının tekrar kurduğu; savaşın ve doğanın yıktığı insanın tekrar kurduğu, doğanın ölenden aldıklarıyla tekrar tekrar tekrar eden bir döngü yaşam. Bu kitabın neresinden açıp okursanız tıpkı hayat gibi aynı şeyi göreceksinizdir; devinim. Ne bir başlangıç ne bir son duygusu sadece devinimin içindeki yalnız, yapayalnız insan. Savaşların, tufanların, ölümlerin,doğumların, aşkların, sevgilerin, sevişmelerin, eğlencenin ve üzüntünün, keder ve sevincin ortasında dönüp duran yapayalnız insan. Muhteşem.
Okurken sık sık aklıma Virginia Wolf geldi. Özellikle şu sözü. "Nasıl da mahvolduk hepimiz yapayalnız."
