Bu yaşamı vazgeçişle seviyor ve ondan özgürce söz etmek istiyorum:
bana insan koşulumun gururunu veriyor.
Sayfa 19
Eylül'ün ilk yağmurları, bunca şiddetten ve gerginlikten sonra kurtulmuş toprağın ilk gözyaşları gibi, sanki birkaç gün sürercesine sevgiye burnunu sokarcasına.
aşka ve isteğe doğru yürüyoruz. ders aramıyoruz, büyüklükten istenen acı felsefeyi de aramıyoruz.
Mektubuna; “Sana arka arkaya altı mektup yazmak zorunda kaldığım ve hiç cevap alamadığım bir dünyayı anlamaya çalıştığımız bir trajik varoluşu yaşamaya prangalıyız.” diye başlayan Camus “Ya da ne biliyor musun artık umursamıyorum, benimle buluşma.” diye bitirdi. Bu, yorgunluktur.
Evet, şu anda varım. Ve bu sırada dikkatimi çeken, daha ileri gidemeyecek olmam. Yaşam boyu hapse atılmış bir insan gibi ve her şey önünde bulunan. Ama aynı zamanda yarının ve tüm öteki günlerin benzer olacağını bilen bir insan gibi. Çünkü bir insan için şimdiki zamanın ayrımına varmak, artık hiçbir şey beklememektir.
Obermann, 90.mektup
İnsan yokolurmuş. Olabilir ama dayanarak yok olalım ve eğer kaderimiz hiçlikse bunu adil bir sonmuş gibi göstermekten kaçınalım.