Nasıl olabiliyor da dün Mutlu Hatta gün içinde mutlu olup da gece ansızın üzülebiliyor insan ya da nefes alamıyor olabiliyor dışarıdaki rüzgarın yüzüne çarpması dahi İçindeki sıkıntıyı hafiflettirmiyor Bu yüzden anlamıyorum ben yani mutluluğun ne kadar geçiş olduğunu üzüntünde ne kadar boş olduğu bu dünyadayız.
Korkunun Krallığı
Geceleri bir ıslık
Penceremin altında birileri
Beni çağırıyorlar
(yoksa yanılıyor muyum)
Koşup bakıyorum kimseler yok
Sarayburnu’nda sis düdükleri
Mektuplarım kayboluyor posta kutusundan
Birileri çalıyor ama kim
500
500.gün... Evet sevgili 500 gün oldu. Zamanın nasıl geçtiğini anlayamıyorum. Daha geçen ayrılmıştık ve de ben bisikleti yokuşa sürüyordum, daha geçen ayrılmıştık bir durak önce inip Kız Kulesinin arkasındaki Galata Kulesini izliyordum, daha geçen ayrılmıştık ansızın senden bir mesaj gelmişti bana, daha geçen gün bahçeden odaya çıkıp anlayabilmen
Dün gece saçlarının hayali ile başbaşa oturuyorduk. Ansızın ay ışığı geldi, meclisimizi bozdu.
Damağına gam ve hasret zehri bulaşan adam, hayatın zevk ve safâ lokmalarını isteyerek yemedi.
Bu fani alem beni ıztıraptan ıztırâba atıyor. Yoksa ben dünya gamı çekecek adam değilim.
Gölgeymiş Sınırlar
Sınırlar gölge düşürür bu gök mavi kuşağı günlere
İsa'nın uykusunda sarar hırkasını Meryem senden kalma dünün acılarına!
Bahar ortası,
akan zamansızlıkmış ağına takmış gider günler, boğulurcasına gölgelerle.
Akşamlar akşamlara kaçıyordu yolumdan,
gecenin koyuluğundan belliydi
gölgelerdi salan karanlığı.
İç sancısı anılarla,
yasak alevlerle buğulaştı evren dün gece ansızın.
Ancak hala yanmakta gözlerin ışıl ışıl gölgenle!
Aynılar bizi ayırdığında siper olurum karanlıklara en derinlerden, sinerim dününe.
Ufuklar nice korkular salar her bedenden, sorgusuz.
Ben yitirdim kendilerini ta dibinde o ölümlerin
Umursar mı geceler sahte olsa da sürgün siyahlar?
Beynimin labirentlerinde savaşlar izlemekteyim yetim saatlerde
Önümdeler gözlerin, antik gömü misali sevinciyle
ve
bir tepeden yüksekçe saçlarınla!