Her gün gerçekleşen sayısız ölümleri görmezlikten gelmekte ne kadar da ustayız ! Annemiz , babamız, bir yakınımız mı öldü, arkadaşımız mı hayatını kaybetti ; çok üzülürüz, ağlarız, sızlanırız, dünyamız zindan olur. Ama bir zaman sonra o zindan kaybolur. Güneş yeniden doğar. Hayat gene güzeldir. Dünya yaşanası yerdir. İşimiz, eşimiz, çocuklarımız vardır. Daha bir arzu ile sarılırız hayata , bu dünyaya. Şüphesiz bizi bırakıp geçenler de aynı "hava" yı yaşadılar. Şimdi onlar yok. Bunu biliriz , ama yine de "ölüm bizim için" değildir sanki "dağlara taşlara" dır.
Seni, anlatabilmek seni.
İyi çocuklara, kahramanlara.
Seni anlatabilmek seni,
Namussuza, halden bilmeze,
Kahpe yalana.
Ard-arda kaç zemheri,
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
“Sevmeliiii, sevmeli!..”... “Dünya da insan birbirini sevmeli! Sevmezse günler tükenmez! Sevmezse dünya zindan olur. Sevmezse yaşadığının farkına varamaz.
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya...
Bir ben uyumadım,
Kaç leylim bahar,
Hasretinden prangalar eskittim.
Saçlarına kan gülleri takayım,
Bir o yana
Bir bu yana...
#AhmetArif