Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun
Sırtımdan kaç güneşi aşırtarak yürüdüm. Yok.
Damarlarımdaki alkolü kolonyayla sildim.
Yok. Yükseklik korkumu dirseğimle dürterek
Kentin bütün üstgeçitlerinden geçtim
Evlerde kabuk bağlayan yaralarımı dışarıda rüzgar örseliyor
Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun
Yok. Sevgilim.
ANA AVRAT SİLAH
Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun
Sırtımdan kaç güneşi aşırtarak yürüdüm. Yok.
Damarlarımdaki alkolü kolonyayla sildim.
Yok. Yükseklik korkumu dirseğimle dürterek
Kentin bütün üstgeçitlerinden geçtim
Evlerde kabuk bağlayan yaralarımı dışarıda rüzgar örseliyor
Atım öldü. Avradım beni sevmiyor. Silahım suskun
Yok. Sevgilim.
Geçmiş zaman
GEÇMİŞ ZAMAN
Anamın sancısı öğlen azığından sonra tutmuş. Tam böğrünün alt tarafında keskin bir sancı. Herkesten habersiz bir destenin dibinde gün batımına doğru doğmuşum. Anam mor çiçekli fistanından yırtmış kundağımı. Mor çiçekleri sevmem ondan sanırım. Göbeğimi güneşte yaldır yaldır ışıldayan kara saplı kayseri işi bıçak ile kesmişler. Kara,
Nazım Hikmet
Şiirlerinde işçiyi, köylüyü, çiftçiyi, aşkı, sevgiyi, emeği anlatan hayatı boyunca rüzgara karşı yürüyen bir insan geçti bu dünyadan. Memleket hasretiyle yazdığı onlarca eşsiz eser bıraktı geriye. Memletekini göremeden öldü. Dizelerinde anlattı bu hasretini;
Memleketim, memleketim memleketim,
Ne kasketim kaldı senin ora işi
Ne yollarını taşımış
Sarı
youtu.be/rhCdg0LTONQ
Bir ara sokakta öldüm…dün
Öylece yani.
Birdenbire
Boşluğa düşer gibi, sarı bir sessizliğin içinde
Granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
Şehrin boşu boşunalığına içerlerken
Bırakmışım son nefesimi kaldırıma