Ezginin kederini dinledim daktilonun sesini
anımsadım düş kırgını seni, anı yitti.
Gece bıraktı çalar saate sessizliğini,
masaya, kitaplara, biraz önce giden sesinin
yokluğuna. bir hüzün ele verdi seni;
gözlerinde görünüp yitiveren ve özlemini
bırakıp gitti yastığındaki yüzün.
Gülüşün umut kırgını
düşlerin yorgun
Bir şarkı olsun dilinde
çalınmış yaşamlara dair
Ve
Rengini yitirmiş ortancaların efkârında
düş yollara
bir akşamüstü...
17 Ağustos 1992 / Samsun