«...bir tarafım, böceklerinden yıldızlarına kadar kâinatın kalabalığını ve dünyanın dört bucağında kaynaşan insanları burnumun dibinde hissediyor, onlarla beraberim, onların içinde, bir tarafım ise yapayalnız, öylesine yalnız ki bunu, bu hissi ömrümde ilk defa duyuyorum, kederden boğu luyorum bazan. bir tarafım boğuluyor, bir ta rafım ama boğuluyor, bunu, bu yalnızlık duy gusunu, bu kahrolası kederi yenmem lâzım...»
nâzım hikmet