Geleceğin beni çağırdığını duyuyorum. Dondurucu kaderimin sesi beni büyülüyor. Aklımın ötesinde...
Sayfa 170
Bu kadar az mutluluk için böylesine didinmek, bu kadar çalışmak olur mu? Bir avuç insan, piyango sonucu mutlu olacak diye, milyonlarca kişi içinde mutluluk piyangosunu kazanacak birkaç kişi arasına girme ümidiyle böylesine öldürücü bir çaba gerekli mi?
Sayfa 154
Okur Takip Önerileri
hata yapmayan insan hiç bir şey yapmıyor demektir, çamurlu yolda yürürsen elbette ayağın kirlenecek.
Sayfa 106
Bu dünya geçicidir. Bu dünyada elde etmek ve korumak bir in- san için sadece kısa ömrü için gereklidir. Bunu unutmamalı. Mezarlıklar bu nedenle gözümüzün önünde bulunmalı. Evimizin bahçesinde, sokağın köşesinde tek mezarlar yer almalı. Her şey geçicidir. Belgeler gereksizdir, unutulacak ayrıntıları yazmak anlamsızdır. Belki de unutmak esastır. Öğrenmek, kendini tanımak mutsuzluktur. Bizden geri kalan eserler, birbirine benzer taşlar, yazılar, yapılar olmamalıdır. Putlar gibi ayırıcı özelliği olmamalıdır.
Sayfa 90
Bugünlerde umutsuzluk var. bo- yumdan büyük işlere giriştim galiba. Şimdi geri dönmesi de zor. Bu yüzden görünüşte bir şeyler olmak için çabalıyorum. Ne olursa olsun bana saygı göstermelerini istiyorum.
Sayfa 88
"Kimseye söyle- yemeden, içimde kaldı, kayboldu," dediğim düşüncelerin, duygu- ların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım in- sanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız.
Sayfa 4
Lakin tek korkum: Yarın ölebilirim kendimi tanıyamadan. - Hayat tecrübelerimle şu yargıya vardım ki, başkalarıyla benim aramda korkunç bir uçurum var, anladım, elden geldiğince susmam gerek, elden geldiğince düşüncelerimi kendime saklamalıyım. Ve şimdi yazmaya karar vermişsem, bunun tek nedeni, kendimi gölgeme tanıtmak isteğidir.
Sayfa 15
Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar.
Sayfa 15
"Düşünmezsen bir şeyin yoktur. İnsanın başına her ne gelirse fazla düşünmekten gelir."
Sayfa 9
Dinlemiyor, kaçırıyorum fakat kimden kaçıyorum? Kafamdan, kafamın içindekinden kaçmak kabil mi?
Sayfa 178
Hayat masalıma bakıyorum da hikâyeden ziyade bir operaya benziyor. Mütemadiyen ayakta ve dekor içinde, mütemadiyen el ve kol sallayarak konuşuyor, bağrışıyor, mütemadiyen öteye beriye düşüp ölüyoruz. İşte perde arası.
Sayfa 133
"İngilizler aflarını talep edenlere versinler mösyö, affı zalimler değil, mazlumlar verir. Çanakkale'de dövüşürken ne asi ne esirdik. Namuslu bir millet gibi dövüştük, öldük, öldürdük. Ne zamandan beri ve hangi millet- le harp edilir de mağlup olduğu zaman ona katil denilir?"
"İngiliz kanıyla Türk kanı bir mi madam?" "Mikroskop altında İngiliz kanını görmedim. Rengi bizimki kadar kırmızı mı yoksa mavi mi, bilmiyorum. Fakat Türk kanı ateş gibi sıcak ve kırmızıdır."
Sayfa 49
Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?
Sayfa 71
"Tepeye tırmandığımı zannederken aslında bayır aşağı koşmak. Tam böyleydi durum. İnsanların gözünde giderek yükselirken, aynı anda hayat da benden o kadar eksiliyor, ayaklarımın altından çekilip gidiyordu.
Sayfa 71