"Eski dostum Maeda-san, kendine bir bahçe gibi bakıyor. Her gün yeni bir çukur kazıyor içinde, temizliyor, suluyor onu, tohum ekiyor. Yumuşak, inandırıcı bir biçimde, benim de aynı şeyi yapmamı istemişti. Yoksa Maeda-san'a göre, yaban otları bürürmüş insanın içini, zehirli yılanlar ürermiş, her şey, her şey boğulurmuş."