Aslı Dağlı'nın çevirilerine her zaman güvenmişimdir. O yüzden kitap uzun zamandır okuma listemdeydi. Nasip bu zamanaymış.

Kitaba düşük beklentili başladım. Çünkü herkes övmüştü. Ya çok seviliyor ya da hiç beğenilmiyordu. Orta halli bir yorum görememiştim. Fakat bookstagram camiyasında tam reklamların döndüğü zamana denk geldiği için beğenmeyeceğimi düşünerek başladığımı da itiraf etmeliyim.

Ama beğendim. Gerçekten beğendim. Heyecanlı bir kitaptı. Ama bahsedilen korku-gerilim meselesi o kadar da ağır değildi.

İnsan sonunu gerçekten merak ediyor. Kitabın işlenişi güzel. Ana karakteri pek sevemedim ama yine de kendisini okuttu. Bu yüzden de artı puanı alır.

Kitabın başı, o sancılı giriş kısımları sıkıcıydı. Ama böyle kurguların başı hep böyle karın ağrılı geçiyor. Ben artık buna alıştım. Kitap belli bir noktadan sonra açılacağını gösterdi. Ara ara yazarın gelecekten kesitler koyması da insanın merakını artıyor ve o sıkıcı kısımları sabırla okumanıza sebep oluyor.

Karakterin analizi fena değildi ama çok da iyi değildi. Aslında kimin katil olduğuna şüpheye düşürdü. Bir an ana karakterden bile şüphe edebilirmişim gibi geldi. Yazar öyle hissettirdi. Sonra geçti tabi. Ana karakterde o potansiyel yoktu. Ama bence diğer herkeste biraz şüphe uyandıracak şeyler vardı.

Konunun bağlanış şeklini beğendim. Normalde katil var mı ona bile şüpheye düşmüşken gerçekten bir katil olduğunu öğrenmem bunun nedenini öğrenme merakımı baskıladı ve kitabın gerisi de öyle aktı gitti zaten.

Sonu gerçekten iyiydi. Hani aklımda hiçbir şey kalmasa bile katilin nedenlerini asla unutamam. Bir de o yaşananları. İsim hafızam kötü. Şimdi bile isimleri hatırlamıyorum ama olaylar hala hafızamda.

Kitabı okurken gerilmeyi ya da korkmayı beklemeyin. "Katil kim?" oyununda olduğunu düşünün ve öyle okuyun. O zaman beğeneceğinize inanıyorum. Filmi olsa izlerim o derece beğendim hikayeyi.

Pek beklentim olmadan başladığım bu kitabın konusunu dahi bilmediğimi söyleyerek yorumuma geçiyorum.

Konusu uzayla alakalıymış. O yüzden ilk etapta biraz çekindim. Ama sonra önyargımı kırıp okumaya devam ettim. Ve zaten kitap gerçek anlamda aktı gitti.

Kitap tam bir çekişme içeriyor. Rekabet var. Kim kimi yenecek, neler olacak diye okurken kitap bitiveriyor zaten. Akıcılığına diyecek tek kelimem yok. Kitap çok sadece bir anlatımla su gibi akıyor.

Kurgusunu da çok beğendim. Zaten işin içinde NASA olduğunda otomatik olarak gözümde birkaç sıfır önde başlıyor. Kitabın ilerleyişi de güzeldi. İşi farklı boyutlara taşıması da ikinci kitabı okuma kararı vermeme sebep oldu.

Kitabın yorumunu bilerek sonraya bıraktım. Çünkü sindirdikten sonra hala beğenir miyim diye düşündüm. Ve evet hala beğeniyorum.

Karakterler çok güzeldi. Kendi hallerindelerdi. Hepsinin bir hedefi vardı. Nedenleri vardı. Yaptıklarının sonuçlarıyla yüzleşirken çok doğallardı. Cass, Hanna, Mitsuko, Emilio, Anton, Boris, Luka... İsim olarak hafızamda kalmayacak olsalar bile yaptıklarıyla kesinlikle aklımda kalacaklarına eminim.

Cass, ana karakterimize fazla ısınamadım aslında. Beni pek kendisine çekemedi. Ama Luka gerçekten ilginç bir karakterdi. Çözülmesi zor bir denklem gibi. Konusu sarmasaydı bile sırf onun nedenlerini öğrenmek için bile okumaya devam edebilirdim.

Biraz duygu eksikti açıkçası. Aşk kısmını yazar gösterdi ama vermedi. Sinyali aldım ama ikinci kitapta o sinyalin yanlış olduğunu öğrenmekten de biraz korkuyorum. Çünkü yazar aşkı kıyıda joker kartı olarak tutacak gibime geliyor. Hani sanki tam konu sıkıcı bir hal aldığında ortaya atacakmış gibi. Öyle hissettim. Umarım öyle olmaz. Eğer istediğimi yapmış olsaydı tam puan verebilirdim. Üzgünüm Heather, eğer ikinci kitaba o gösterdiğini yapmazsan sana sıfır bile verebilirim. Çok ciddiyim.

Kitap güzeldi. Benim gibi hiçbir şey okumak istemediğiniz zamanlardaysanız şans verebilirsiniz. Genç kurgu ama uzay temalı olduğu için genel olarak herkese önerebilirim.

Aslında sadece bir süre yatağımın üzerinde sessizce oturup olanları düşünmek istiyorum.

Kitabı bitirdiğimde kalbimde derin bir sızı oluştu. Ağlamakla ağlamamak arasında gelip gitmeme neden olsan bir sızı. Kitap gerçekten çok güzeldi ve ben neden bu kadar çabuk bitirdiğimi düşünerek üzülüp duruyorum.

Yazarın ilk kitabının olmasını hesaba kattığımda kitap gözümde daha da değerli bir hale geliyor. Yazarın ilk kitabı bile beklentinin üzerinde bir sonuç verdi. Yazımı, karakterleri, kurgusu... Her şey o kadar güzeldi ki gerçekten ağlamak istiyorum. Neden bu kadar hızlı bitirdim ki?

Karakterlerin her birine aşık oldum. Miles ve Alex baş karakterler olmasına rağmen Alex'in kardeşi Charlie, hatta Jetta bile hafızama kazınmayı başardı. Ian ve Evan, Theo, Art... Hatta Clifford bile. Ama Tucker kitapta en sevdiğim yan karakter olmayı başardı. Hepsi o kadar doğal ve kusurluydular ki aramızdan birileri gibilerdi. Ve ben böyle kitapları gerçekten çok seviyorum.

Şizofreni bence değinilmesi en zor rahatsızlıklardan biri. Kitaplarda bolca yer veriliyor ama kurgusal bir işleyiş olduğunu anlayabiliyorsunuz. Gerçekte öyle olmayacağını tahmin edebiliyorsunuz. Ve genelde sevimli göstermeye bile çalışıyorlar. Ama aslında o durumun sevimli olmadığını herkes biliyor. Fakat kitaplardaki kurmaca dünyada işler çok farklı ilerliyor. İşte bu noktada sevgili yazarımız muhteşem bir şekilde bu rahatsızlığı ele almış. Ben uzun zamandır şizofreni kurgularından kaçan bir kişi olarak konunun işleniş şeklini çok iyi ve doğru buldum. Yazar kurgunun başına oturmadan önce iyi bir araştırma yapmışa benziyor. Ve kurguyu tamamen şizofreni üzerine kurmaması da ayrı bir güzeldi. Kitabın zaten bir noktasında öyle bir şok dalgasını üzerime attı ki bir süre boş boş etrafıma baktım.

Kesinlikle unutamayacağım kitaplar arasına giren bu kitabı genç kurgu seven herkese öneriyorum.

Nane ve hamurişi seni asla unutamayacağım.

Ah... Bir de limon kokusunu.

Ah... Bir de kırmızı ıstakozları.

Gidip kendime bir peçete bulayım. Biraz daha devam edersem gözyaşlarım akmaya başlayacak.