Bir derviş, ârif bir zâta sorar:
“–Cüneyd-i Bağdâdî Hazretleri mi, Bâyezîd-i Bistâmî Hazretleri mi daha büyüktür?”
O zât şu cevabı verir:
“–Bu iki velî arasındaki fazîlet büyüklüğünü tayin edebilmek için onlardan daha büyük bir velî
olmak lâzımdır...” (Ahmed Eflâkî, Menâkıbu’l-Ârifîn, II, 225)
Bu toplumda neden Celaleddin Rumi için anma haftası düzenlendiğinin bir cevabı da nakledilen şu olay olabilir:
Eflaki'nin Menakıb ül Arifin adlı kitabında bahsettiği bu olaya göre; fakihlerden bazıları C. Rumi'ye, Şemsi Tebrizi'nin şarap içtiğini ima ederek şarap haram değil mi diye sorarlar.
C. Rumi de bunun üzerine Şems'in bir derya olduğunu ve
Topraktan yaratılmış olan insan cesedi, aşk tesiriyle semalara çıktı,
eflakî oldu. Dağ bile o tesir altında çeviklik bulup oynamaya başladı.
Şems
Şems seyahatlerinin sonunda Konya’ya geldiğinde Şekerciler hanında bir oda tuttu, kapısına da kendisini büyük bir tacir sansınlar diye iki üç dinar kıymetinde nadir bir kilit taktı. Aslında han odasında eski bir hasır, kırık bir ibrik ve bir tuğla yastıktan başka bir şeyi yoktu. On, on beş günde bir, bir parça kuru ekmeği paça suyuna batırıp tirit yapar, onunla iftar ederdi.
Eflaki, Ahmet, Âriflerin Menkıbeleri
