MUTLU AŞK YOKTUR
İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman
Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini
Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi
Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi
Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an
Mutlu aşk yoktur
Hayatı Bu silahsız askerlere benzer
Bir başka kader için giyinip kuşanan
Ne yarar var
Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
Gerçek hayattan esinlenmiş etkileyici bir öykü…
Annem, evi, babamı ve bizi terk ettiğinde ben altı yaşında, abim sekiz yaşındaydı. Annemin babamı terk etmesini o yaşta bile anlamıştım da, bizi terk etmesini anlamamıştım. Anne çocuklarını terk eder miydi?
Babam, annemi döverdi. Babam beni, abimi döverdi. Ben o yaşlarda babalar döver diye biliyordum. Babalar döver…
Anneler olmayınca, evlerin
YAĞMUR
Vâreden’in adıyla insanlığa inen Nûr
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Bir Bayram Günü
Günün henüz ağarmaya başladığı saatlerde çayır çimen kırağıya yenik düşerdi. Güne normalden biraz daha erken başlayan köylü kadınlar telaşla ahırlara giderken, içeriden sabırsız inek sesleri gelirdi. Belki yavrusuna kavuşma heyecanı, belki özgürlüğe kavuşma ümidiydi o sesleniş.
Kıyafetlerini dâhi bazen eşlerinin, bazen evi çekip çeviren
Beyaz Ölüm Kuşları...
Sonra bir gün anneler de ölür
Böcekler ve kertenkeleler ölür
Boşalır suyu havuzun kum seddi yıkılınca
Sivrisinekler ve kağıttan kayıklar ölür
Sonra o gün çocuklar da ölür
Biz hepimiz önce küçük bir çocuktuk
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
öyle bir sihirbazdın ki
beni bile kaybettin...
biliyorsun,
ben hangi şehirdeysem...
yalnızlığın başkenti orası.
sen...
aklım ve kalbim arasında kalan,
en güzel çaresizliğimsin.
Batar mı kalbi insanın, batarmış
Hatta nefes almasa bile batarmış
Düğümlenmiş sözler mi,yaşanmamış gelecek mi
Neyse ne, oturdu mu yüreğine, zamanın saniyesi ok olur yine batarmış
Oysa masumduk bir kuş yüreği kadar
Küçük ama güçlü atıyordu yüreğimiz
Kime ne zararımız oldu ki kendimizden başka
Az maz yaşıyorduk, gökyüzü toprak arası
Ve bulutlar selam durmasa da arada gösteriyordu beyaz yüzünü
Unutmuşum maviyi , unutmuşum bir yıldız parıltısında bulmayı seni
Nerde ne zaman kaybettiğimi bilmediğim o yılların yaşanan onca sancının adını unutmuşum
Kendimi kendimle bırakınca nasıl bir cellat olduğumu günahlarıma,
ilk taşı gözümü kırpmadan nasıl attığımı unutmuşum
Kendi boynuma geçirdiğim yağlı ilmeğin suçlusu sen değilsin doğru ama ben biliyorum en az kendim kadar soğuk olan o mezarın çağrı tonunu
Pişman değilim affettim kendimi ve hesabını veremediğim her şeyi
Şimdi hesap sorma vakti..