Sanırım yaptığım en zor incelemelerden biri.
Her ne kadar bir okur olarak sonuna kadar hakkımızda olsa inceleme yapmak eleştirmek övmek çok tehlikeli sularda yüzmek demek benim için.
Kardeşimin hikayesi Livaneli'den okuduğum ikinci roman. İlki Serenad'dı orda da bahsetmiştim aslında ama üzerinden geçmem gerekirse pek benimseyemediğim, kabullenemediğim bir isim benim için Livaneli.
Serenad'ı incelerken hem çok geç okuduğum için üzülüp hem de en nihayetinde okuduğum için sevinç duymuştum.
Kardeşimin hikayesi de tam olarak istisnasız hatta daha fazla olarak aynı hisleri yaşattı bende.
Yazarın dilinin akıcı olması,duru olması, romanı bize hiçbir duygu değişikliğine götürmeden olduğu gibi geçirmesi, karakter olay betimlemeleri ve başlı başına beni etkisi altına alan olay örgüsü tek kelimeyle mükemmeldi.
Kısacası okuyun, okutun sevgili kitap dostlarım.
Dipçe: Bu dipçeyi eklemeden geçemeyeceğim Kardeşimin hikayesi'ne Çavdar tarlasındaki çocuklar kitabından hemen sonra başlamış ve o kitapta büyük hayal kırıklığına uğramıştım. Bu düşüncelerimi ve hayranlığımı önceki kitaptaki büründüğüm hayal kırıklığının oluşturması da söz konusu olabilir diye düşünmeden edemiyorum.
Sevgiyle,kitapla kalın.
