1930'ların Amerika'sinda eşini kaybetmiş, çok düzgün karakterli avukat bir baba ile iki çocuğunun hayatından kısa bir kesiti, hafif gerilimli, biraz eğlenceli ve biraz da trajik olaylar ile aktaran güzel bir hikaye.
Atticus'un çocukları ile olan ilişkisini, onlar ile iletişim kurma şeklini okurken insana işte adam gibi adam, ben de böyle bir baba olmalıyım dedirtiyor.
Hikaye küçük kızımız Scout (Jean Louis) tarafından anlatılıyor. Abisi Jem (Jeremy) ve en yakın arkadaşları Dill ile beraber sokağın sonundaki evde yasayan ama hiç dışarı çıkmayan Öcü Radley'yi merak etmeleri ile başlayan hikayemiz, o dönemin sosyal statülerini, beyazların siyahilere olan garip yaklaşımlarını, Atticus'un suçsuz bir siyahiyi savunmak zorunda kalmasi nedeniyle kasaba halkının Atticus'u ve ailesini nasıl zor durumlara soktuğunu güzel betimlemeler ile anlatılıyor. Özellikle dava sürecini nefes almadan okudum.
Kitabın son bölümünde, bazılarımızın içten içe tahmin edebileceği bir sürpriz bizi bekliyor.
Çok keyif alarak ve çok kısa zamanda okuduğum bir kitap oldu. Bir roman içerisinde babalık ile ilgili, hayat ile ilgili, eşitlik ile ilgili alabileceğim kadar çok mesaj almış bir şekilde ayrılıyorum.
