144 syf.
·
Puan vermedi
“Alo?”
“Seni öldüreceğiz!”
“Olur,ama ne kadar para vereceksiniz?”
Okur Takip Önerileri
İyilik, ilk öğretilendi. Ancak gerçek değildi. Yaratılması olanaksız eserler gibi, iyilik de bilinen boyutlar dahilinde var olamayacak kadar hayaliydi. Ancak bir yerlerde iyiliğin olduğuna inanan ve defalarca hayal kırıklığına uğramaktan mahvolmuş olan insanların yersiz çabaları, kendilerini tanımalarını engelliyordu. Savaşlar, ihanetler ve yalanlar insana aitti. Ve pişmanlık ya da komşunun hayatını eleştirmek, iyi olmaya yetmiyordu. Hiçbir şey, iyi olmak için yeterli değildi. Çünkü dünya ve insan eti, iyilikten yoksundu. İnsanlık, çizginin diğer tarafındaydı. Ancak iyilik ve kötülüğü ayıran sınıra o kadar yakındı ki, iyiliğin ne olduğunu biliyor, ancak hayata geçiremiyordu. Vicdan kelimesi ve duygusu, sınıra yakın olmaktan kaynaklanan bir sahtelikti. İnsan, iyiliğe yakın olan bir kötüydü. Bu gerçeğin insan tarafından öğrenilmesinin zamanı gelmişti. Erişemeyeceği bir huzuru sürekli arzulamaktan vazgeçmeli ve kendisiyle çelişmekten delirmeye son vermeliydi.
İnsanlığın bin bir çabayla iki bin yılda yarattığı asgari ahlak, elli yılda televizyon tarafından çiğnenmiş ve on yılda da internet tarafından yutulmuştu.
Tanıklık ettiğim dünya, şiddet kullanılarak yönetiliyordu. Ancak kimse bunu itiraf etmiyordu. Hatta şiddet kelimesi bile gömülmüştü. Onun yerine başka bir kelime kullanılıyordu: Para.
Çok daha nazik. Çok daha yasal. Çok daha ahlaki. Çağdaş uygarlıkta şiddetin anlamı paraydı.
Dönüşü olan hiçbir karar kesin değildir. Hiç bir hayal, gerçekleşmediği sürece mutlak değildir.
Sevgi, tırmananları birbirine bağlayan bir halattı. Biri düşerse diğerinin hayatta kalması için halatın kesilmesi gerekiyordu. Ancak sevgi, kesilemeyecek kadar kalın bir halattı ve sonunda herkes düşerdi. Aptallar sevdikleriyle düşer, kötüler sevdiklerini aşağı çeker. Onda ikisi de vardı.
Aynı yerde kaldıkça, nesneler ve insanlar yozlaşır, çürür
ve de leş gibi kokmaya başlarlar.
Kendi hayatları üzerinde söz söyleme hakkı daha az olan insanlar, daha erken yaşta ani kalp krizlerinden ölme riski taşıyorlar .
Meşhur bir hikaye vardır belki siz de duymuşsunuzdur: oğlu ile birlikte yaşayan Kızılderili adamın çok kıymetli bir atı var. Bir gün bu at çiftlikten kaçıyor. Tabii komşuları gelip "tek varlığınız o at dı, çok kıymetliydi"...o da gitti diye ah vah ediyorlar. Adam diyor ki:"Bir dakika şu anda tek bildiğimiz atın kaçması Niye üzülüyorsunuz? iki gün sonra o at, yanında hepsi de birbirinden güzel 5 kısrakla geri dönüyor.Komşular bu sefer: "haklıymışsın at kaçıp 5 kısrakla geri döndü ne güzel oldu!" derken Bilge yerli bir dakika sadece beş kısrakla daha geldi bunun iyi mi kötü mü olduğunu bilemeyiz acele ediyorsunuz" diye onları uyarıyor. Sonra adamın oğlu o yabani kısrakları eğitirken düşük bacağını kırıyor. komşular bu kez de "Eyvah tek yardımcın olan oğlum bacağını kırdı Bu çok kötü oldu diyorlar" adamda "şu anda olan tek şey oğlumun bacağını kırmış olması iyi veya kötü mü Onu bilmiyoruz diyor".Derken o ülkede bir savaş çıkıyor eli ayağı tutan herkes askere alınıyor. Yerlinin oğlu bacağı kırık olduğu için Tabii ki askere alınamıyor. Komşular bu sefer de "bak haklıymışsın oğlum sana kaldı" diye seviniyorlar. Bunun üzerine Adam diyor ki: " Siz erken sonuç çıkarma hastalığına tutulmuşsunuz. Sadece olaylar olur bekleyip görün ne olacağını daha sonra fark edersiniz"
Birçok çalışan, çalışma hayatının ileri dönemlerinde emeklilik hayalleri kurmaya başlar ve emekli olduklarında yapacakları işleri zihinlerinde evirip çevirmekten keyif duyar. Elbette bunların büyük bir kısmı gerçekleşmeyecektir! Zira "ileride yaparım" dediğimiz birçok şeyi genellikle hiçbir zaman yapamayız; işin kuralı budur..
Dijital fotoğraflar, yazılar, dokümanlar aslında “yok”tur. Bunlar bilgisayar ortamındaki dijital kodlardan ibarettirler. Kuvvetli bir manyetik alan, farklı formatlarla çalışan görüntüleyiciler yahut bir gün olası bir dijital felâket sonucunda elinizde hiçbir şey kalmaz.