Sahip olamadıklarına hayıflanmak yerine, sahip olduklarınla mutlu olmayı öğrenmek huzurlu bir yaşamın başlangıcıdır. Elindekiyle yetinebilen insan dünyanın en mutlu insanıdır.
"Mr Malfoy," dedi soluk soluğa, kayıp durarak. "Size bir şey getirdim."
Ve kokulu çorabı Lucius Malfoy'un eline tutuşturdu.
"Bu da neyin...?"
Mr Malfoy çorabı yırtıp günlüğün üstünden çıkardı, kenara fırlattı ve öfkeyle bir günceye bir Harry'ye baktı.
"Bu gidişle senin sonun da layığını bulan aileninki gibi olacak Harry Potter," dedi usulca. "Onlar da her işe burnunu sokan aptallardı."
Gitmek için arkasını döndü.
"Gel, Dobby. Gel dedim!"
Ama Dobby kımıldamadı. Elinde Harry'nin iğrenç, yapış yapış çorabını tutuyor, ona sanki paha biçilmez bir hazineymiş gibi bakıyordu.
"Sahip Dobby'ye bir çorap verdi." dedi cin hayretle, "Sahip onu Dobby'ye verdi,"
"Ne?" dedi Mr Malfoy sinirle, "Ne dedin sen?"
"Dobby'nin bir çorabı var," dedi Dobby inanmayarak. "Sahip onu attı, Dobby de tuttu ve Dobby - Dobby özgür."
"Peki Quirrell neden dokunamadı bana?"
"Annen seni kurtarmak için öldü. Voldemort'un anlayamayacağı bir şey varsa, o da sevgidir. Annenin sana olan sevgisi kadar güçlü bir sevgi ne derin izler bırakır, bunu anlayamaz. Yara izine benzemez bu, gözle görülmez... böylesine yürekten sevilmek, seven insan gitse bile, bizi sonsuza kadar korur. Tenine işlemiştir bu. Quirrell'ın içi nefret, hırs, tutku doluydu, ruhunu Voldemort'la paylaşmıştı o; sana bu yüzden dokunamadı. Güzelliklerle yaratılmış birine dokunmak onun gibilere acı verir."
"...Bir yerde uzun zaman kaldığınızda, dünyanın ne kadar büyük ve uçsuz bucaksız olduğunu unutuyordunuz. O enlem ve boylamların uzunluğunu algılayamıyordunuz. Kendi içimizdeki uçsuz bucaksızlığı da algılayamadığımız gibi, diye düşündü Nora."
"...Gerçekten sevdiğim pek az insan var; hele saygı duyduğum daha az insan var. Dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor; her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı, duygulu görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyor..."