melek yağız
@flowerswilldietoo
18 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okur Takip Önerileri
Ben artık bir suçlu değil, bir deliydim. Ama hayır, kesinlikle delirmemiştim. Bir an için bile aklımı kaybetmemiştim. Ah ama galiba delirmiş insanlar böyle söylerler hep. Yani eğer seni bu hastaneye koyuyorlarsa deliydin ve bu hastanenin dışındaysan deli değildin. Tanrı’ya soruyorum. Direnmemek suç mu?
Masum güven suç mu? O tek, kurtarıcı erdem bile şimdi şüpheyle gölgelenmişti. Artım hiçbir şey bana anlamlı gelmiyordu
Toplum. Bu kavramı az da olsa kavrayabilmeye başladığımı hissediyordum. Bu, bir bireyle diğer arasında, spesifik bir anda gerçekleşen bir mücadeleydi ve tek yapman gereken o anda kazanmaktı
Mutluydular. Bunlar mutlu insanlardı. Ve ben, bir aptal, aralarına girip her şeyi mahvediyordum
Apartmandaki herkesin beni Şigeko kadar sevdiğini biliyordum. Ama ben onlardan korkuyordum ve onlar beni sevdikçe daha çok korkuyordum. Hepsinden kaçmak istiyordum. Ama bu talihsiz illetimi Şigeko’ya açıklamak çok zordu. Herkesi kandırmak ve apartmandaki insanlar tarafından sevilmek içindi
Sevilmek, aşık olmak… Bu sözcükler hem kaba hem de saçmaydı ve gerçekten sizi tatmin etmese de, oldukça ciddi bir şekilde söylenmiş olsa da bir kısmını bile duyduğumda melankoli tapınağımın çökmesine ve dümdüz olmasına neden oluyor. Yine de tuhaf şey. Kızların sana aşık olmasının ne kadar zor olduğu gibi çiğ fikirlerden uzaklaşıp edebi terimlerle söylemek gerekirse, sevilmenin kaygısını düşünürsek, o zaman o iç karartıcı tapınak duvarları bozulmadan kalıyordu.
Çocukluğumdan beri, kendi ailem arasında bile, başkalarının ıstırabına veya hayatlarını sürdürürken akıllarından neler geçtiğine dair hiçbir fikrim yoktu. Dehşete kapılmış halde ve insan etkileşiminin amansız beceriksizliğine dayanamayarak, farkında olmadan başarılı bir soytarıya dönüştüğümü fark ettim. Ben, daha farkında varmadan, tek bir doğru söz konuşamayan bir çocuk olmuştum. O dönem ailemle çekildiğimiz fotoğrafa baktığımda herkesin ciddi göründüğünü, yalnızca benim sırıttığımı görüyorum. Bu da benim çocuksu, zavallı soytarılığımın bir örneğiydi
Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum, bir ipte yürüyordum, ter içindeydim, onları eğlendirdikçe felaket ihtimali her an yaklaşıyordu
