Yeni çağların insanı olsamda,
İçim hep eskilerin adamı.
Yeniler de kelimelerin içi boş, duygular geçici olsada,
İçimde taşımaya çalıştığım eskilerin acısı.
Arıyoruz gerçeği daha toprağa gömülmemiş olsakta,
Gözlerim hep yollarda açılmayı bekleyen çiçek misali.
Kendimde buldum hep samimiyetsizliği,
Sızlandığımız hep samimiyetsizlik olsada.
Her hatamızda suçlasakta nefsi şeytanı,
Söyleriz Yunus ilahisini büyük bilir kendini arayanı.
Kaçar dururuz bertaraf oluruz,
Görmedik hiç kaçtığımız hakikat meydani.
Dinlemek istesekte hep duymak istediğimizi,
Konuştuk durduk hep başımıza gelenleri,
Sevmek sevilmek duygusundan yakınır olsakta,
Sevmeyi veren bekler hep O'na dönmeni.
Ne diye ararsın ki hep yanında olacak bir kimseyi?
Söyleyebilir misin kendine var mı cesaretin ?
Sor bi kendine öğrenebildin mi sevmeyi?
Herşeye herkese rağmen iyi olarak kalabilmeyi?