Soluğuna, bir küçük kuş tünemiş,
gölgesi yıldız dolu gökyüzünden biçilmiş.
Sayfa 89 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
Ölsem ayıptır, sussam tehlikeli; Çok sevmeli öyleyse, çok söylemeli.
Diyorum ki, oğlum Metin, bir daha gücüne göre seç ölümünü.
“şairin ömrü şiiri kadar değil mi .”
Görebiliyorsam eğer...Sonbahar yapraklarından sehpa örtüsü yaptığımızdandır.
Metin bana döndü, hüzünlü bir sesle, “Yaz geçti” dedi, “kış da geçer.” Sesinin tınısında, çok yakın bir dostunu, dahası bir sırdaşını avutmak ve onca avutulmak isteği ağır basıyordu.
Benim memleketimin anaları Aksesuar yerine Firkete takarlar göğüslerine. Yeni bir acıyı daha
İliştirmek için yüreklerine...
Şimdi karlı bir günü anımsadım. O gün okula ucu açık, yazlık bir ayakkabı ile gelen kız öğrenci hiç bilmedi ama, kaç geceler “Kim bilir ayacıkları ne çok üşümüştür” diye uyku tutmadı Metin Altıok’u. Sofrada lokmalar di zildi boğazına, aç kalktı. Ve “Ah!., ben devlet değilim... bu yoksulluk üçle beşle sınırlı değil. Ne yapabilirim. Metin Altıok, şiir yazar sonra da ölür!..”
Ben bunca yıl, Bunca insan tanıdım Yüreği zehir dolu; Yine de insandan Kesmedim umudu. İnsan dedim Yekindim;Paylaştım varı yoğu.
“Sanatçı kavga edecek kimseyi bulamazsa kendi kendisiyle kavga eder.” Metin’in şiirini derinlemesine okuduktan sonra şunu söyleyebilirim: Metin hem kendi kendisiyle kavga eden, hem de kendi kendini yiyip bitiren bir şair.
“Beni hoyrat bir makasla Eski bir fotoğraftan oydular Orda kaldı yanağımın yarısı”
undefinedKitabı okudu
Bir baktık, zamanın bulanık suyu akıp gitmiş, üzerimizden darbeler geçmiş; dolaşıp durduğumuz coğrafyalarda, yüreğimizde bambaşka acı lar birikip tortulanmış.