Item: Ölüler
Rating: 10 puan verdi
Author: Cem

Cem

@Rogojin

24 Şubat 2017 22:37

64 syf.

· Kitabı okudu

10/10 puan verdi

2 saatte okudu

'Ölüler'i bir kez daha okudum. İçim yine kederle dolup taştı. Ağlamak istemedim, aşinayım ne de olsa Gabriel'in hikâyesine, ama yok, son sayfalarda yine ağlıyordum usul usul, ağlıyordum ve gözlerimin gerisinde hareket ediyordu bütün hayallerim, aynen Gretta'nın Michael Furey'i hatırlaması gibi, ve aynen içinin acısıyla kendini bırakışı gibi, ben de uzanıp yatağıma, bırakmak istedim kendimi. Artık hep aynı şeyi anlattığımı düşünüyorum, ama ben hep aynı şeyim zaten. Boynumuza bağlı bu ilmekle, bir hayat çemberinde daireler çizerek, ve çekildikçe ipimiz, ilmeğimiz çekildikçe, her an daha da yaklaşırız nihayetimize, ve nihayetimiz bize defalarca anlatılmış olsa da, yine de coşkuyla, yoksa bazen bir alışkanlıktan mı, yaşamaya devam ederiz. Başka ne yapabiliriz ki? Kitabı rafa yerleştirdim ve diğer kitaplarıma baktım: neden aylardır Çehov okuyamıyorum? Arkadaşlarımın hediyeleri beni bekliyor, ama içim isteksiz, Bu loş ışıkta, Zeki Müren'in altmış sene önceki sesini dinleyerek uzandım yatağıma. Annem de ben de artık Dodi'nin ölümüne hazırlanıyoruz. Onu düşündüğümde hemen gözlerim doluyor. Aşinayım, elbette, ilk kez değil ölüm, benim hayatım da hepimizin hayatı gibi, nice ölüyle dolu. Yine de onu düşününce gözlerim daha hızlı doluyor, masum, mazlum varlığının kaderinden bihaber yaşamaya çabalaması ve inatla hayatı tırmalaması, rengi solmuş, bahtsız bedeninin cılızlığındaki çaresizlik hemen gözlerimi dolduruyor. Onu kucaklayıp kulağına seni herkesten çok seviyorum diyorum, arada sanki anlamış gibi gözlerime bakıyor, aşinayız, sen de beni seviyorsun, ama sonra kayboluyor o his, ve yabancılık çöküyor aramıza; ışık loş, oda sessiz, bir zeki müren, bir klavye sesi. Hayatım boyu, yani artık kırk altıncı yaşıma doğru yol alırken, düşününce, şöyle geriye bakıp, Gabriel'i her zaman en çok sevdiklerim arasında görmüşümdür nice edebiyat hatıram arasında. Zeze gibi, Âdli gibi, Gabriel de ölümle tecrübe ettikçe hayatının ne olduğunu, bu bilgiyle değişir ve hiç birşey eskisi gibi olmaz. Ölüm böyle bir bilgidir çünkü, bize sürekli bir gün biteceğimizi hatırlatır, bize gece uykularımızın neden uzun olduğunu düşündürür, zamandır en kıymetlimiz ama onu ne de cömertçe harcamaktayızdır, kimse biriktiremez, bir türlü tasarruf edilmez birşeydir zaman, ve hayat kayıp gider, bir bakarsın çocuksun, bir bakarsın gençsin ve bir bakarsın bu hayat dedikleri şey seni çoktan geride bırakmış, nice gencin neşesinde ve coşkusunda tanık olduğun şaşkınlık seni avutamaz, bir türlü anlamak istemezsin; ama aynada, yolda, iş yerinde, evde, arkadaşlarının yanında ve hatıralarında sen herşeyin farkındasın: herkes sana aynı şeyi söylüyor. Hatıralarında ne çok ölü var senin de, ne çok ölün var geride, her biri ne kıymetli, ve her biri her sabah fatihasında adını söylettirirken sana, aynen Gabriel'in içinin geçmesi gibi, her yerine kar yağarken İrlanda'nın, bütün yaşayanların ve bütün ölülerin üzerine, senin de yağmıyor mu, ve sen de nice insan gibi hatırlamıyor musun onları, hatırlarken güzel hatıralar ve güzelliklerle kendi geçmiş zamanını anmıyor musun? Gabriel için Gretta'nın hayatındaki bir ölünün hatırası yetmişti... benim hayatımdaki ölüler, ya da biz gölgeleri, hazırlananlar, hepimiz aynı yere işaret etmiyor muyuz; bu ömür bitecek, ve tutamayacak hiç birşey bizi. Babamdı ve bir heybetli adamdı, doğduğu gün toprağa verdik babamı; melek ya da melü jane ölüm orucuyla gideli on beş sene bitti, şengül'ü nisan sonu öldürdüler yirmi dört sene önce, ikisi de en sevdiğim arkadaşlarımdı ve onlarsız bir hayat düşünmemiştim hiç bir zaman; şengül hapisteyken melek'le kartal sahilinde çay ocaklarında oturup, inanılmaz ama, mavnalara bakarak, ışıltılı denizin güzel kokusunu çekip içimize ne güzel mektuplar yazmıştık ona. Ne güzel, mutlu, ümitli gençlerdik biz. Ne güzel insanlardık biz, ne güzel dostlardık hepimiz. Ömür sürdükçe hatıralar güzelleşiyor, ve hatıralarımız edebiyata dönüşüyor, kelimeler anıları oldukları gibi değil, zihnimizin temiz, pak hayalleriyle süsleyerek dile getiriyor ve o zaman biz, bu şefkatli anılarla daha çok seviyoruz onları ve daha çok özlüyoruz. Leylâ'yı gencecik yaşında toprağa verdiğimizde, narin bedenini, hangimizin aklındaydı onsuz yaşayacağımız? Oğuz, gencecikti, küçücüktü bir nehirin sarmaşıklarında can verdiğinde, o yeşil gözleri, temiz güzel yüzü hiç gitmedi gözlerimin önünden; mustafa'yı tezkeresinden iki hafta sonra uğurladık toprağa, gülen yüzü silinmedi zihnimden; selçuk bir sene dayanabildi kansere en fazla, ve bize en son ruhunun bedenini bırakmak istemediği ve ölmeye direndiğini söylemişlerdi; sefer'se daha bir sene olmadan, hâlâ ağlatıyor beni, çünkü kendini öldürdüğü yere gidip baktım, düştüğü yerdeki toprağı kazmışlar, kanlar belli olmasın diye toprağı çapalamışlardı, bunların hiç biri çıkmıyor zihnimden benim, hiç birisi bana unutturmuyor gerçeği. İrlanda'nın her yerine kar yağdığını söylüyor yazar hikâyenin son satırlarında, Gabriel öğrendiği hakikatle içi geçerek kendini bırakırken unutuşa, uykuya, kar yağarken bütün ölülerin ve yaşayanların üzerine, ben de, hepimiz gibi, kendi ölülerimle yaşıyorum işte, aynı karlar altında . Bana ne söylemek istiyorsunuz, ey ölüler? Söylemek istediğiniz herşeyi çok iyi biliyorum ben. Hiç birinizi unutmadım, hiç birinizi, ve hepinizi düşündüm yazarken anmasam da isimlerinizi, okudukça ve ağladıkça ağır ağır, zihnimdeydiniz hepiniz, ama şimdi kelimelere dönüştünüz her biriniz, edebiyattan bir örtüyle örttüm üzerinizi. Herkesin kendini avutacak birşeyleri, birileri vardır muhakkak; hepimiz bir yerlere sığınır, bir şekilde tutunuruz hayata; bu büyük devran dönüp duracak, bu kader dedikleri çekip çevirecek koca tekerini, ve her birimiz, teker teker, önce gölgelere dönüşeceğiz ve bırakıp gideceğimiz herşeyimizi; ister isteyerek, teslimiyetle ya da istemeden, acıyla; ve üzerimizi bir ümitle karlar, topraklar örtecek. Geriye bir müddet daha hatırlayan, bizi anan, unutmayan, zihinlerinde muhafaza eden insanlar; insanlar göçüp gitse de hiçbirimizi unutmayan edebiyat kalacak. Bu yüzden edebiyat hayattır, hayat edebiyattır demiyor muyuz, ısrarla, herbirimiz? Ve biraz da bu yüzden bu sitede, ısrarla, defaatle, yazmıyor muyuz bunca düşüncemizi, hislerimizi, ve dökmüyor muyuz sadece kendimize yazdığımız bir mektuptaki gibi bütün samimiyetimizle içimizi? Edebiyat bütün iyi insanlar için hayata, ölüme bir teselli, bir avunmadır. Bu teselliyle dayanmaya, tahammül etmeye gayret eder, mutluluk ve keder arası gelip gittikçe bir kar soğuğuyla titreyip hayatta kalmaya çalışırız. İşte bu yüzden, bütün yaşayan ve bütün ölülerimizle, bizler, iyi ki edebiyat var diyoruz. İyi ki edebiyat var.

ÖlülerJames Joyce · Alakarga Sanat Yayınları · 2012420 okunma

··

487 görüntüleme

ihtiyar

@ihtiyar ·

25 Şubat 2017 10:10

Az önce demlediğim çayı içebileceğimi bilmeden yazıyorum. Bu kadar yakın ölüm sevdiklerimize ve bize. Ölmek için de gerçekten yaşamak lazım. Gerçekten yaşamak için de edebiyatı anlamak lazım. O zaman ölenlerin yokluğunu, ölümün gerçekliğini, çaresizliğini ve bir gün yaşamın biteceğini tüm insanların bildiği gibi değil de edebiyatı anlayanlar gibi bilirsin. Acı her türlüsünde vardır, gözyaşı da… Lakin edebiyatı anlayanlarda ve yaşayanlarda acı içselleşir ve sözcüklerle dışarı vurur ve edebiyat yaşar, edebiyat ölmez. Sevgili Rogojin demlediğim çayı içmeden, bu metni tamamlayacağımı bilmeden, okuyacaklarım arasına aldığım bu kitabı ve diğer kitapları okuyacağımı bilemeden ölüm üzerine yazdıklarından kaybettiklerimizi düşündürdün bana. Edebiyat da düşünmek değil midir aynı zamanda? Ölüm kaybetmek ve mutlak gerçek ise, yaşarken kaybettiğimiz insanlığımız; tek kelime ile tüm sıfatları içinde barındıracağına inandığım “sevgi” kaybımız ölmeden defalarca ölmemize sebebiyet vermiyor mu? Edebiyatı gerçekten anlayan sevgiyi yaşarken öldürür mü? Açlığıma açlık katıyorsun yazdıklarınla, doymaya da korkuyorum, taşmakta istemiyorum. Ama öleceğim, edebiyatı anlamadan ölmek istemiyorum. Yine de aklıma demlediğim çay geliyor, müsaadenle ekleme yapıyorum: “Edebiyat hayattır, çayla birlikte…” Not: Latife ile bitmesinin sebebi ölümün mutlak gerçek olmasıdır. Bu metin doğal ölüm göz önüne alınarak yazılmıştır.

Cem

@Rogojin ·

25 Şubat 2017 11:23

ne kadar güzel anlatmışsınız..teşekkür ederim hocam, söyleyecek birşey bulamadım..

Muzaffer Akar

@nahira ·

25 Şubat 2017 01:51

Hocam perişan ettin beni, ben ki ağlamayı unutmuştum nicedir.

Cem

@Rogojin ·

25 Şubat 2017 09:13

Muzaffer artık yanyana gelip yine gülmemiz gerek, sana borcum olsun:)

Metin T.

@zikodima ·

25 Şubat 2017 03:02

Bu siteye ilk geldiğimde amacım buydu işte. Kritik yapmak değil, okuma sürecinde kendimi yazmaktı. İlk incelemelerim de böyledir. Eser ve okumanın beni sürüklediği duygular. Zira, artık yayıncılar eleştiri istemiyor, diyor Kemal Gündüzalp. Çok da doğru. Bunu akademisyenler yapıyor zaten. Bize böyle incelemeler lazım. Baktım da, Sizin ve Hakan Bey'in incelemeleri daha düşer düşmez siteye, bir çok okur okuma listesine almış eserleri. İşte budur. Aslında sık sık kendime tekrarlamışlığım oldu. Hem de çok sık. Tekrarladığım, cevabını bilip asla vermediğim bir soruydu aslında, kitapları ve filmleri neden sevdiğim. Bu ömrün hazanında, bu hüzün dolu inceleme bir kez daha sordurdu bu meşum soruyu; neden Meto? Bildiğim cevabı yine vermedim. Vermeye de hiç niyetim yok. Asıl üzüldüğüm unutmak. İyi de unutmak bir insana bahşedilmiş en esaslı savunma mekanizması değil midir? Unutmasa insan, biter. İnsan bitmemeli. Günü biter, yeni bir güne başlar. Sevgisi birine biter, başka birine merhaba der. Zor olsa da. Aşk da, dostluk da biter. Kendi bitmemeli ama. İnsan bitmemeli. İlk Gabriel’i hatırladım. İsmini değil de cismini. O cismin benim aklımın derinlerinden tekrar çıkıp gelen, onun bende bıraktıklarını. Puslu bir camın ardındaydı, ama hatırladım. Ne fark eder. Kokusu olmasa da rüzgarı esti. Artık dalgalanacak bir saçım yoksa da, ürperdim. Ben bitmemişim işte. İnsan bitmemeli. Ne dersiniz, hayat yaşadıklarımız mıdır, yoksa anılarımızda kalan mıdır? Ve çok uzun zaman beklendiğinde nadiren olan şey bile gerçekleşebilir, ben bu sözüne inandım senin Musil. Haklıymışsın. Var olsun edebiyat. Varol Rogojin.

Cem

@Rogojin ·

25 Şubat 2017 09:13

Hocam eleştirilerinizde ve yazdıklarınızla haklısınız. Yine çok güzl ifade etmişsiniz..incelemelere yazdığınız yorumlarınız da incelemeler gibi güzeller...teşekkür ederim güzel yorumlarınız ve ince sitemleriniz için

Bu yorum görüntülenemiyor

Ebru Ince

@black ·

24 Şubat 2017 22:43

Ve iyiki sizde varsınız. ... Iyi ki bizlerlesiniz ...

Cem

@Rogojin ·

25 Şubat 2017 09:21

Teşekkür ederim. Siz de iyiki varsınız ve buradasınız..çok sağolun:)

@EMRE7YAMAN ·

Var ol abi.

@Rogojin ·

Sen de varol emrecim:)

Metin T.

@zikodima ·

25 Şubat 2017 02:37

Ah canım benim, nasıl üstüste olmuş yazınız yine. Üstüme üstüme geliyor. Bol bol paragraf açıp vereceğiniz boşluklar bu fukarayı nasıl mutlu edecek bir bilseniz. Ama niyet ettim, okuyacağım :)

Selman Ç.

@Seladam ·

25 Şubat 2017 12:11

Hem bu incelemeyi, hem de incelemenin altına yapılan yorumları okuduktan sonra içim hem büyük bir huzurla, hem de büyük bir hüzünle doldu hocam. "Ölüm ve Yaşam" ayrılmaz ikili. Acı ve Mutluluk gibi. Sizin dediğiniz gibi iyi ki edebiyat var. Sizler varsınız. Var olun. Victor Hugo ile bitirmek istiyorum "Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç"

Cem

@Rogojin ·

25 Şubat 2017 14:02

Teşekkür ederim sana güzel sözlerin için:)

2 İleri

17 öğeden 1 ile 10 arasındakiler gösteriliyor.

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cem