Mutlu mu olma sanatı?
Bu kitap üzerine konuşmak benim için çok zor. Çünkü ağır ve yoğun bir eser. Bir oturuşta bitiverecek kadar kısa görünmesine rağmen 4 günde okumuşum.
Kitabı elime aldığımda 
Bertrand Russell’ın 
Mutlu Olma Sanatı gibi konuşma havasında, deneme türünde bir eser olduğunu düşünmüştüm fakat bilimsel dayanakları olan sık sık filozoflara gönderme yapan yoğun bir makale ile karşılaştım. Şuna vurgu yapmalıyımki ufuk açıcı ve etkileyici bir eser. Değindiği her meseleyi anlayabildiğimi bile düşünmüyorum, dediğim gibi biraz ağır.
Üzerine çok uzun konuşulabilecek kadar zengin bir içeriği var kitabın fakat ben incelememde kitaba dair hatırlamak istediğim bir kaç noktayı ele almak istiyorum.
45 maddede mutlu olma olgusu üzerine çok güzel işaretlere yer vermiş 
Arthur Schopenhauer . En çok dikkatimi çeken şey kabüllenişin mutlu olmaya giden yoldaki en temel ögelerden biri olduğuna değinmesiydi. 
Mutluluk Tuzağı’da 
Russ Harris tüm koşullara rağmen tatmin dolu bir hayat yaşamanın, ki buna mutlu olmak adını verebilirsiniz, ilk etapta içinde bulunan koşulları kabullenmek ile mümkün olduğunu söyler. Arthur Schopenhauer da benzer şekilde meseleyi ele alır. Büyük kayıplar yaşayan insanların sonsuza dek mutsuz yaşamamasının sebebinin ilk acıyı atlattıktan sonra vaziyeti kabullenip yaşamaya devam etmek için yeni sebebler bulmaları olduğuna vurgu yapar. Aslında bu başka bir yol olmamasının getirdiği mecburi bir kabulleniştir ve bu çoğu zaman kendiliğinden gerçekleşir. Mesela bir kazada ayağını kaybetmiş biri ilk acıyı atlattıktan sonra ,başka alternatifi olmadığı için, bu durumu kabul edip bu şekide yaşamanın yollarını öğrenir ve belki sağlıklı bir insandan daha mutlu yaşar. Her şeye rağmen gücünü toplayıp yaşamaya devam edebilmenin sırrını açıklayan güzel bir detaydı. Hayatı belli bir dengede, büyük felaketlere rastlamaksızın ve fakat “mutluluğum bozulur mu?” endişesi yaşayan insanların, büyük felaketler yaşayıp güçlü bir kabullenişle yoluna devam edenlerden daha acınası olduğuna değiniyor devamında. Aklıma Şems-i Tebrizi’nin “ düzenim bozulur, hayatım altüst olur diye endişe etme, nerden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmadığını?” sözünü getirdi. Tabi bundan hayatımızın dengesinin bozulmasına karşı bir istek duymayı çıkarmamalıyız.
Benim için dikkat çekici olan fakat kesinlikle katılmadığım bir başka noktaya değinmek istiyorum. Yazar mutlu olmanın bir başka yolunun kendimizden iyi durumda olanlara değil daha kötü durumda olanlara bakarak sahip olduklarımızdan dolayı minnettar olmak olduğuna dikkat çekmiş. 
Eleanor H. Porter 
Pollyanna’yı bu maddeden yola çıkarak yazmış olmalı. Kantarın topuzunu kaçırmış toksik polyannacılık üzerine uzun uzun konuşurdum ama burası yeri değil. Ben insanların kendinden daha kötü durumda olanlara bakarak mutlu olmaya çalışmaları yerine, yaşadıkları kötü durumu tanıyıp, bunun getirdiği yıkıcı duyguları sahiplenerek ve iyileştirerek mutlu olmayı denemeleri gerektiğini düşünüyorum. Diğer türlüsü olumsuzlukları halının altına süpürmekten başka bir şey değildir. Halının altına süpürülenler yok olmaz, bir gün yeniden ve belki daha tuhaf bir şekilde ortaya çıkmak üzere gözden kaybolurlar. Yazar bu madde ile stoacılığa göz kırpsa da, her söylediğini kabul etme zorunluluğumuz yok diye düşünüyorum.
Kominist manifestodan azıcık kısa incelememi burda sonlandırmak istiyorum. Sonuç olarak ufuk açıcı, insana vizyon katan bir eser. Okunmasını tavsiye ederim
·
1 artı 1'leme
·59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.