Öteki Şiirler /Bir Ahmet Erhan Klasiği!
Ah, nasıl da yeminliydim seni okumamaya, adını duyunca kaçmaya, görmemeye, duymamaya, hissetmemeye!
Burada Gömülüdür 1. Cilt ile tanışmıştım 
Ahmet Erhan'ın kalemiyle. Öyle büyülü bir tanışıklıktı ki o büyüyü bozmamak adına bir daha tek satır daha okumadım kendisinden. Sonra bir kitabı ilişti gözüme, nasıl da özlediğimi fark ettim. Kitaplar da özleniyor nefes alan canlılar gibi... Sadece göz gezdireceğim, ucundan bakacağım derken kaptırdım yine kendimi, gidiş o gidiş...
Ölüm Şairi olarak bilirler 
Cahit Sıtkı Tarancı'yı, kendisini öyle çok sevmene rağmen bana sorsalar tek kalemde Ahmet Erhan derim. Ölümü ondan daha iyi anlatan bir şair hiç görmedim. Hiç kimsenin dizilerinde onunkiler kadar ölmedim. Ne diyordu bir şiirinde:
"Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken."
Yirmi yaşında olmak ve ölümü düşünmek...
Haklı nedenleri vardı.
Ve eminim bu satırları okuyup ölümü düşünen birçok okur var, sizin de haklı nedenleriniz var biliyorum. Hem ölüm kolay yol, asıl zor olan yaşamak:
"Ölümle biten bir intihar yok.
Asıl intihar
Gün gün yaşamakta."
"Ama ölüm bile yalnızca yaşayanlar için sağlanan bir ayrıcalık." (s. 124)
Öteki Şiirler
Ne kadar ötekileştirilmiş bir isim değil mi!
"Aslında ötede kalmak anlamını da içeriyor." Neden Öteki Şiirler peki? Yormuyor şair bizi, Önsöz Yerine bölümünde bizzat açıklıyor: "Kimi, yayımlanan kitaplara o dönemlerde bütünlük açısından ters düşmüş ve alınma gereği duyulmamış; kimi yitirilip sonradan bulunmuş; kimi düpedüz ortalama olduğundan, ancak, bir tarihsellik ifade ettiği için, bugüne dek saklanmış şiirler." (s. 7) Peki okurken ötekileştirmeli miyiz bu şiirleri? Ben kendi adıma yapamasam da şair bir nebze yapmış sanki! "Bu şiirlerin arasında, kitaplarıma almadığım için hayıflandığım çok az şiir bulunduğunu söylemeliyim."
"Keşke şiiri bu kadar önemsemeseydim!" Diyor bir satırında. Keşke önemsemeseydin be adam! Ölüme dair dizeler böylesi mükemmel anlatılmasa ve ruhumuz allak bullak olmasaydı! Etkinde kalmasaydık günlerce, haftalarca, aylarca... Ne der 
Cemal Süreya "1944 yılında Dostoyevski'yi okudum. O gün bugündür huzurum yoktur." Senin için de ben bunu söyleyebilirim, tanıştığım günden beri huzurum yok! Varlığın harese etkisi yaptı bende! Okudukça doymuyor, doymadıkça ölüyorum!
"Nerede yorulur bir insan? Dünyada olup biten en olağandışı şeyler karşısında bile şaşıp kalma yeteneğini yitirdiğinde mi?" (s. 129)
Tam olarak burada yorulduk sanki. Öyle yorulduk ki kalkıp gitmeye mecalimiz yok. Öteki tarafa bile! "İpim yok, ilacım eski... intiharı erteledim." (s. 102) Zaten bir yazarın intiharını daha kaldıracak yer kalmadı yüreğimde. 
Nilgün Marmara'yı tanıdığımdan beri kırgınım zamansız gidenlere. Yine de zamansız sayılır gidişi, ecel de olsa erken olmamalıydı bitişi...
Şiirler kadar anlamlı düzyazılar da var eserde. Ve geçişte 
Cesare Pavese'nin bir cümlesi: "Ve yaşam yalnızca rüzgar, yalnızca gökyüzü, yalnızca yapraklar ve yalnızca bir hiç degil mi?"
Düzyazılar da en az şiirler kadar anlamlı, derin... "İçinde yaşadığımız şu çağ unutmayı çok iyi biliyor -belki de tek niteliği bu. Unutuyoruz ve unuttuğumuz şeylerin yerine hemen bir yenisini koyuyoruz." Ve bunu başarabilenler öyle mutlu ki! Unutamayanlar olarak bütün çileyi biz çekiyoruz. Biz kim? Çağın "fiyakalı kaybedenleri!"
"Sanki bütün başkaldıranlar ölmüş, başkaldırılar başka bir zamana ertelenmiştir. Şarlatanlar ve düzenbazlar kazanmıştır. Ve şiir, artık gülünç bir şeydir onlarca; sence, bütün yenilgilerin toplamı olmuştur." Günümüzde buldum kendimi; şiirin para etmediği, düzenbazların kazandığı, okumanın boş zaman uğraşı olarak görüldüğü, başkaldırının Nâzım'ın zamanlarında kaldığı günümüzde... Ne güzel insanlar vardı eskiden, demirin tuncu kaldı geriye, bir de çağın insanları...
İncelemem biterken size veda etmek isterdim ama yine şair durdurdu beni! "Sevgili okur, öyleyse bir daha görüşmeyelim demek, daha iyi değil mi?"
Astalavista!
·
997 görüntüleme
Çok güzel bir inceleme👏 Ben de burada gömülüdür ile tanışmıştım Ahmet Erhan'la. Ve neredeyse aynı şeyleri düşündüm ve hissettim. Okurken bitmesin diye daha az okuyordum. Bunu daha önce sadece Oğuz Atay okurken yaşamıştım.
Burada Gömülüdür kadar olmasa da ona yakın bir eser. Teşekkür ediyorum... Oğuz Atay'ı çok severim.
Ahh canım Nilgün Marmara canımda acısı kaldı. Ve bir dizesi seninle okuduğumuz kitapta geçmişti hatırlarsın: “Yabancıların en yakınıydın sen!” Aslında bütün vazgeçiş bir dizeye mühürlenmiş, hem en yakın hem en yabancısı olmuş “ Seni hep sevdim…” dediği adam. Ne acı,ömründen geçtiğin adam ömründen öylesine geçmiş. Hiç tanımamış bile yazdığından bile haberi olmamış…
Ölümü jiletle kazıyor insanın yüreğine dize dize kesiyor, kanatıyor iki şair de. Ölüm bazen gelse defolup gitsek istiyoruz çoğumuz. Yaşamak en büyük intihar aslında; acıtan, boğan, nefesi kesen bir halatın ilmeği boğazımızda çoğumuzun.
Ahmet Erhan’ı ben Öteki Şiirler’le tanıdım ben, sonra Burada Gömülüdür 1. Cilt ve 
Burada Gömülüdür 2. Cilt. Ölümü şiirlerle güzelleştirmiş nahif bir adam.
“Ömrümü bir aynada mı gördüm
Bir taşın genişlettiği suda mı yoksa
Bilmiyorum, artık hiç bilmiyorum
Ölüme de hazır değilim, yaşama da…”
Öteki Şiirler (s.88)
Emeğine, fikrine sağlık yine dokundu kalemin kalbe…
Katkın için teşekkür ederim Piraye.
1 sonraki yanıtı göster
Hocam kusuruma bakmayın çok uzun incelemeniz. Demin kitap okudum yeni bıraktım şimdi birde bunu okursam yorulacağım sanırım, bu yüzden okumadan beğeniyorum siz zaten güzel yazarsınız bazı incelemelerinizi gözümü kırpmadan beğeniyorum yalan olmasın. Bazılarını okumadan begendiğim için afola.....(DÜNYADAN BÜTÜN UZAYLILARA SELAM OLSUN)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.