Büyük bir kayıp yaşadığımızda unutmak için çabalamak yerine zihnimizde elden geldiğince canlı tutmamız insan yüreğinin garip davranışlarından biridir.
·
9 görüntüleme
Büyük bir kayıp yaşadığımızda temelde birini (yahut bir şeyi) fiziksel olarak kaybederiz. Oysa bütün evren gibi, o kişi de bizim zihnimizde temsiliyet gösteren bir canlı yapıya dönüştürülmüştür. Demek istiyorum ki, bir parçamız olan her şey ve herkes bizim içimizde yaşar, içselleşmiştir. İşte bu içimizdeki temsili pek öldüremeyiz kolayca, benliğimizin bir parçasını yok etmekle eşdeğerdir.
Bazıları için birkaç ay yeterli olur, bazılarıysa bir ömür bu parçayı içinde taşır. Bu garip davranış nice Werther'leri öldürmüştür de.
Alıntınız bana çok şey düşündürdü, bir tanesi basitçe budur.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.