Burhan;
Burhân/delil, kesin sonuç elde etmek için kesinlik taşıyan öncüllerden oluşturulmuş bir kıyastır.
Kesinlik taşıyan öncüller ise, altı kısımdır:
1- Evveliyyât (aksiyomlar):
Bir, ikinin yarısıdır.
Bütün, parçadan daha büyüktür.
2- Müşâhedât (gözlemler):
Güneş aydınlatıcıdır.
Ateş yakıcıdır.
3- Mücerrebât (deneyimler):
Sakmunya safrayı gidericidir.
4- Hadsiyyât (sezgiler):
Ay, ışığını Güneşten almaktadır.
5- Mütevâtirât (doğru haberler):
Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem) peygamberlik davasında bulundu ve mucize gösterdi.
6- Kıyası, kendilerinde olan önermeler:
Zihinde mevcut olan “iki eşit parçaya bölünme” ilişkisi gereği “dört, çifttir” dememiz gibi.
İÇ BAKIŞ SÜRECİ
Kadim Yogiler, insan vücudu hakkındaki dikkate değer bilgilerini büyük ölçüde bir iç gözlem süreci yoluyla elde ettiler. Raja Yoga sayesinde kendilerinin o kadar yoğun bir şekilde farkına vardılar ki, büyük kan damarlarını, sinirleri ve organları görmek yerine içsel olarak hissettiler. Bu tür iç gözlemlerden, kundalini'nin tezahür edebileceği
Eskiden insanlar; güneş, ay, yıldız ve ateş gibi şeylere taparlarmış.
Şimdi nerde değersiz aşağılık kompleksi bir şey varsa ona tapıyor.
Mesela;
Para, siyasetçiler, partiler ve cemaat gibi.
İnsanlık geliştikçe kendi akli dengesini kaybediyor.
Vakit geçtikçe Değer verdikleri şeyler daha da basitleşiyor.
Basit şeylere değer vermek bir noktaya kadar güzeldir fakat şerefini haysiyetini ona bağlamak aşağılıkça bir harekettir.
“Allah seni özgür yaratmışken, başkasının kölesi olma!!” demiş
Hz. Ali
SIĞMAZAM.
1. Bende sığar iki cihân ben bu cihâna sığmazam
Cevher-i lâmekân benim kevn ü mekâna sığmazam
1. (İki cihan (dünya ve ahiret) benim içime sığar, ancak ben bu dünyaya
sığmam. Mekansızlık cevheri bende, ben bu aleme sığmam.)
2. Kevn ü mekândır âyetim zâta gider bidâyetim
Sen bu nişân ile beni bil ki nişâne sığmazam
2. (Bütün
Seçime Dair
Hamd göklerin yerin ve ikisi arasındakinin sahibi olan Allah'adır. İnsan kafasını kaldırıp gökyüzüne bakmaz mı yıldızlarla nasıl süslendiğine, Ay'a, Güneş'e, gece ve gündüzün nasıl bir birini kovaladığına bunlarda bu düzende bir eksiklik mi var! Dağlara bakmaz mı insan nasıl görkemli ve yerinde olduklarına, bulutların havada süzülüp
Erdem BEYAZIT Aşk risalesi
Üstadımın (Ruhu şâd mekânı cennet olsun) bu şiirini dinleken gülmüştü ilk önce , alaycı bir şekilde , sonra pür dikkat kesilip dinlerken (... adam doğru söylüyor..) diyerek iç geçirip , tekrar tekrar dinlemişti daha çok severek..
youtu.be/x1cZD5AZnGw?si=...
AŞK RİSALESİ
Dirilmek yeniden
Yerin uyanması gibi,
Brahman'da Nirvana
Sufi terimi fena, "yok olma" veya "yok olma" anlamına gelir. Bireysel egonun aşkınlığını ifade eder ve Sufizm'de nirvana , "söndürme" (kelimenin tam anlamıyla bir mumun sönmesi) ile doğrudan eşdeğerdir. Bazı Sufiler, nirvanayı , Budizm'de Boşluğun Berrak Işığı olarak bilinen nur-u fana - Yokoluş Işığı ile
İnşirah
24.02.24'
EY TEK GÜÇ VE KUDRET SAHİBİ ;
Ruhum susamış suya kalbim özler seni
Gözlerimi senin sevdiğin şeylere çevirdim
Kulaklarımı seni çağıranın ülkesine bıraktım
Ve susayan bir toprak gibi bitkin kaldım
Kalbimi senin yoluna koydum
Ve ellerimi senin dergahına açtım
Bundan sonra da sana gelecek
Senden isteyeceğim
Güneş ve ay senin nurundan almış nasibini
Güneş senin sevginden böyle ateş
Ay böylesine mahzun
Irmaklar senin hasretinden böyle çağlar
Deniz bu ayrılıktan böyle deli böyle dalgalı
Ve hüzünlü hep ağlamaklı
Kuşların ümidi sen
Bitkilerin neşesi
Çiçeklerin rengi sen
Ve insanların hiç bitmiyen duası sen
Mevlam bizi biran olsun terk etme
Sevgin içimizde hep uyanık kalsın
Aşk Risalesi
Dirilmek yeniden
Yerin uyanması gibi, kımıldaması gibi toprağın
Bulutları yarması gibi gün ışığının
Yağmurun ansızın boşanması
Binlerce kuşun bir anda parlaması havalanması
Erimesi gibi karların ve buzulların
Patlaması gibi dal uçlarında tomurcukların.
Dirilmek yeniden
Yüzyıl süren bir berzahtan geçmişiz gibi
Kandan kinden öfkeden
Üstümüze bir
Biz seninle biriz,
Su ve ateş, güneş ve ay,
Yerini altı olmadan üstü de olmaz,
Ben sana aşık olmaya mecburum,
Biz ne vakit bir oluruz,
O vakit zaman başlar, hayat akar.
Derisi Yüzülerek Vahşice Katledilen Büyük Şair Nesimi Diyor ki:
Bende sığar iki cihan, ben bu cihana sığmazam
Yersiz, yurtsuz cevher benim, hiçbir mekana sığmazam
Hem sedefim hem inciyim, Sırat’tan da geçiciyim
Bunca atlas kumaş ile ben bu dükkana sığmazam
Gizli hazine benim işte, göz önünde olan da ben
Maddenin cevheri benim, dağa, ummana sığmazam
Can ile cihan benim, dünya ile zaman menem
Ama ne dünyaya, ne zamana sığmazam
Yıldızlara felek benim, vahiy ile melek benim
Çek dilini dilsiz kesil, ben bu lisana sığmazam
Zerre benim güneş benim; çar penc û şeş sırlar benim
Her şey açık ve meydanda, ben bu meydana sığmazam
Ateşteki ağaç benim, dönüp duran şu taş benim
Bak şu ateş yalımına, ben bu yanana sığmazam
Şeker benim, bal da benim. Güneş benim ay da benim
Herkese can bağışlarım, ama ben cana sığmazam
Gerçi bugün Nesm’ym, Haşm’ym Kureyşî’ym
Bundan uludur ayetim; ayete şana sığmazam
Ağacın çizgilerine, içindeki feleklere, cisimlere,
mülklere, hükümlere, eserlere ve alâmetlere gelince,
yedi kat gök, altına girilip gölgelenilen yapraklar
konumundadır.Doğan yıldızlar da ufuklarda açan çiçekler
konumundadır.
Muhyiddin İbn Arabi 
Varlık Ağacı
Âlemlerin sayısı on sekiz bindir" diyenler şu bakımdan böyle söylerler:
1. Akl-ı küll ki buna kalem de denir,
2. Nefs-i küll ki buna levh de denir,
3. Arş
4. Kürsî
5. Yedi gök (Satürn, Jüpiter, Mars, Güneş, Venüs, Merkür ve Ay)
6. Dört unsur (Ateş, Hava, Su, Toprak)
7. Mevâlîd-i selâse (Maden, Bitki ve Hayvan)
Bunların toplamı on sekiz olur. Bunlar küllî âlemlerdir. Eski hakîmler bunların cüz‘î olanları da dikkate alarak her birini bin âlem olarak saymışlardır. Bu nedenle âleme on sekiz bin demişlerdir. Gerçekte ise âlemler had ve hasra gelmez.Bunu önceden bahsetmiştik
Muhyiddin İbn Arabi 
Özün Özü
Hani güzel çocukluk evleri vardı,
Görülmemiş rüyalar gördüğümüz,
Yıldızlara bürünürdüm üşüyünce,
Ay, üşümüş ellerimden kayardı,
Dışarda kar yağardı ışıl ışıl..
Aşılası dağlar vardı uzakta,
Dağlarda masallardan kopup gelmiş
Ateş yakan bin atlı düşünürdüm
Ve sonra koşardım pencereme,
Pencerem masallara bakardı..
At sürerdim dolu dizgin dağlara,
Dağlar uyanırdı ağır uykularından,
Alırdım kendimi korkulardan,
Biraz daha büyürdüm, biraz daha..
Hülya gibi sessizce kurulmuş
Masal sofraları ve bir çocuk
Öylesine sevinmiş, doyurulmuş
Ki bahçeler, kuşlar ve kahkaha..
Güller açardı parmak uçlarımda,
Bakardım güneş avuçlarımda...