Çok açık bir şey ki, bu günü yaşamak için önce geçmişin kefaretini ödememiz, onun hesabını görmemiz gerekir. Bu kefaret de ancak acı çekerek, olağanüstü, sürekli bir emelle ödenir.
Sayfa 50Kitabı okudu
Günü yaşamak için geçmişin kefaretini ödemek gerekir...
Sayfa 45Kitabı okudu
Sevildiğimizi hissetmek için önce kendimizi sevmemiz şarttır. Bir şeyi verebilmek için önce ona sahip olmalıyız. Olmadığın bir şeyi başkalarına sunamazsın. Aynı titresimde olmadığın bir şeyi alamazsın. Sevgiyi yaşamak için onun ortaya çıkmasına engel olan katmanlardan kurtulmak gerekir, yani negatif düşüncelerden. Onu yaşamak için öncelikle onun ne olduğunu anlamak gerekir. Pek çok kişi sevgiyi; birine, ondan başka bir şey düşünemeyecek kadar büyük bir çekim duymak olarak algılıyor.
Arzunun nesnesini elde ederek kendi yalnızlığını ve eksikliklerini gidermeye çalışıyorsun. İlk hatada bitecektir. Beklentilerine artık cevap vermez olduğunda duyguların nefrete dönüşecektir. Sevgini bir hediye gibi vermeye veya bir ceza gibi geri çekmeye başlarsın. Ama aslında sevginin bununla hiçbir alakası yoktur. O kosulsuzdur. Kendi yaralarını iyileştirdiğinde karşındakine olduğun kişiyi sunar ve paylaşırsın. Seni senin dışında bir şeyin mutlu edeceğine inanmakla sadece kendini kandırırsın. Mutlusundur çünkü için, kendinden kaynaklı mutlulukla doludur.
Sayfa 219Kitabı okudu
Günü yaşamak için geçmişin kefaretini ödemek gerekir, bunu da ancak acı çekerek, yorucu ve durmak bilmeyen bir emekle yapabiliriz.
Bana kalırsa bu küçük olaylar, küçük ilişkiler değil yaşamımızda gerçek önemli olan. Gelip geçici şeyler bunlar. Hani nerdeler şimdi? Nerde?... Nerde dün yağan karlar?... Önemli olan, insanın bütün yaşamı boyunca süren kalıcı şeylerdir; benim yaşamım, sürekliliği, kalıcılığı, gelişmesi ölçüsünde önemlidir benim için. Geçici ilişkilerin sözü mü olur? Özellikle cinsel ilişkilerin! İnsanlar bu işi büyütmeseler, kuşların çiftleşmesi gibi gelir geçer bunlar. Böyle olmaları da gerekir. Ne önemi var? Önemli olan bütün bir yaşam boyu arkadaşlıktır. Bir iki kez birlikte yatmak değil, Tanrının günü birlikte yaşamak, bir yastıkta kocamaktır. Biz ikimiz karı kocayız, başımıza ne gelirse gelsin, böyle kalacağız. Birbirimizin alışkanlıklarını kapmışız. Alışkanlık, bence, gelip geçici bir coşkudan çok daha canlı bir şeydir. Uzun, yavaş, kalıcı olan... bununla yaşarız biz... herhangi gelip geçici bir coşkunlukla değil. Bir arada yaşayan iki insan arasında yavaş yavaş bir kaynaşma doğar; öylesine içten titrerler birbirleri üstüne. Bu, evliliğin gerçek gizidir, cinsel birleşmenin değil; hiç olmazsa, cinsel birleşmenin yalın bir etkisi değildir. Seninle ben bir evlilikte kaynaşmışız. Bu gerçeğe sıkı sıkıya bağlı kalırsak, şu cinsel birleşme sorununu da, sanki dişçiye gitmekmiş gibi, soğukkanlılıkla çözüme bağlamamız gerekir; değil mi ki felek, gövdece bir eksiklikle bu konuda mat etmiş bizi.”
Günü yaşamak için geçmişin kefaretini ödemek gerekir; bunu da ancak acı çekerek, yorucu ve durmak bilmeyen bir emekle yapabiliriz.
Sayfa 45 - TrofimovKitabı okudu