Yaşar Kemal’in okuduğum 4. Romanı sanırım. Kitabın konusu muazzam. İnsanlığın en derin yarası olan ‘savaşı’ , insanın insanla, insanın kendiyle olan savaşını incelikle anlatıyor. İlk 80 sayfası mübadelede insanların yaşadığı zorlukları o kadar derinden size hissetiriyor ki su gibi akıyor sanki. fakat sonra Vasili’nin her hareketinin tek tek betimlendiği sayfalar her ne kadar ustalıkla yazılmış olsa da beni çok fazla sıktı, başladığım kitap bu mu dedim. Normalde durağan-diyalogsuz romanları çok rahat okurum, bundaki sıkıntı bir 200 sayfa kadar sürekli Vasili’nin aynı düşüncelerinin tekrarlanıp durması ve bunun bende herhangi bir merak uyandırmamasıydı. Onun dışında Emir’in herkese ders olabilecek insanlığın ne demek olduğunu anlatan konuşmaları çok etkileyiciydi. Özetle okunabilir bir roman fakat ben devamı olan kitapları alıp okumayı düşünmüyorum, en azından şimdilik.
