...
Sen de Mayısın
En ılık bir gününde,
Rüzgârın,
Hafif hafif estiği,
Yağmurun,
Doğayı güzelleştirdiği,
Gözün,
Kederinden, sevincinden
Çözüldüğü bir anda
Çıkıp gelmiştin;
Ve hayat ne güzel
Ne güzel demiştin..
Evet, hayat güzeldi
Senin yanında,
Başım, göğün mavisine değerdi..
Bağrımda… Bu yanan kor ateş varken…
Ne rüzgâr söndürür ne kar söndürür
Alevler yükselir… Yağmur yağarken…
Söndürürse ancak o yâr söndürür
Bir yandan alevler ruhumu sarar
Bir yandan kabarır deniz… Dalgalar
Boğulurum her gün… Gece sabahlar
“Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.”
Stefan Zweig