Hayat

Geçenlerde Sacred Economics adlı bir kitap okuyordum, bir bölümün girişinde, anonim bir yazara atfen, şu satırlar yer alıyordu: "Bugün büyük evlerimiz var ama ailelerimiz küçük, çok tanıdığımız var ama onlara ayıracak zamanımız yok, bilgiliyiz ama muhakememiz zayıf, çok ilaç var ama daha az sağlıklıyız, aya gidip geldik ama karşı komşuya gidecek cesaretimiz yok. Etrafımız bilgisayarlarla örülü ama gerçek bir konuşma yürütemiyoruz, nicelik konusunda üstümüze yok ama nitelikten mahrumuz, hızlı yiyor ama yavaş sindiriyoruz, sert adamlar zayıf karakterler, yüksek karlar alçak ilişkiler zamanı bugün. Pencerenin dışında çok şey var ama evin içi tamtakır. "

Aristo, " Biz, defalarca tekrar ettiğimiz şeyleriz. Bu yüzden, üstünlük bir davranış değil, bir alışkanlıktır!" demiş.

Daima kendimizden fazlasıyız; insan değer ve anlamı, kendisinin dışında buluyor, başka varlıklarla karşılaşma anlarında, başka ruhların ve elbette İlahi olanın kendi ruhuna dokunduğu "doğurgan an"larda. Bu bakımdan benmerkezci kişi, bir yönüyle hayatın çağrısına cevap veremeyen ve bu şehrayine (kutlama törenine, şenliğe) katılamayan kişidir. Kendi içine kapanmış, benliğinin sınırlarını aşamayan kişi... Dünyanın çağıltısına katılmak için önce benliğin çitlerinden atlamak gerek. Ötekine gitmek, varlığın içine gizlenmiş hikaye ve mucizeleri dinleyebilmek. Ötekine dikkat, kendimizi kendimizden alıkoyabilmekle olur; benden farklı olana saf ve katışıksız bir dikkatle yönelebilmekle. Egonun iştahını sustur, nefsini yerlere ser ki, dünya bütün ihtişamıyla içeri girebilsin.

Kendimizi kandırdığımız şeylerden birisi de benliğimize bu dünyada biçtiğimiz büyük vazife. Elimizde kılıç bütün dünyaya nizam vermeye çalışırken, kendi putlarımızı devirmekten ölesiye korkuyoruz.

Bir şeyi anlamadığımızı keşfettiğimizde, içimizde bilginin yolculuğu başlar. Zaten mesele, "ben bunu bilmiyorum" diyebilmekte. Çoğu zaman başımızı belaya sokan şeyler, bilmediklerimizden ziyade, "ben bunu çok iyi biliyorum!" dediğimiz şeylerdir.

Güzellikle her temas, hayatı daha canlı ve yaşanmaya değer kılar. Güzel, bizi kendisinin de ötesini görmeye davet eder, onunla rabıtalı (birbirini tutar durumda, düzenli) olabilecek her şeyi anlamaya ve tefekkür etmeye (düşünmeye) çağırır. Güzel, bize öte alemlerden bir selam taşır, içimizdeki hakikati uyandırır ve dünyanın daha geniş bir resmini bize gösterir. Güzellik, uyuyakaldığımız bir dünyada hakikate uyandırma çağrısıdır. Mescid-i Aksa'da dinlediğim ezan, Tac Mahal ve Kabe'yi ilk görüşümde ruhumda ayaklanan coşku, Hızırla Kırk Saat'i okurken içimde cevelan eden (dolaşan, gezen, akan) duygular beni hep kendimden daha fazla birisi olmaya çağırmıştır. Başka sesleri içimize alarak gelişiriz. Güzelliği içimize alarak daha sahih (aslına uygun, doğru, gerçek) ve iyi insanlar haline geliriz. Güzelliği fark eden, kendisini dünyanın merkezinden uzaklaştırır. Güzelin sesi bizi en derinimizdeki yerlere davet eder ve orada artık ben yoktur.