"Haykır acını ey halk, baş eğme haykır..!
Bir yol kavşağındasın ve ancak
yaraların haykırışlarla onarılır..."
Papatyalar
Ürkek bir aşkın
İçimi doldurduğu acıdan
Çatlayıp yayılan dudaklarımla
Haykırarak çeliği işlemesi gibi işçilerin
Sana yeni şarkılar söylemeliyim.
Böylece yürüsün hasretime
Papatyalar gökyüzü ve gözlerin…
…
Seni birazdan ay batarken anacağım
Fakat unutma ki yaşamak
Sonsuz bir tadla onarıyor
Hırçın bir çocuğun ısırdığı elmayı
yürüyüşler…
…
“Yapraklar arasından fışkıran nar çiçekleri
Sanki senin avcuma düşecek gibi duran
Dudaklarındır…”
beni dar canlarda değil
bir bulutun seyrinde düşün;
burada, ortasında
sıçraya sıçraya kabaran alevlerin
“Bazan düşünmek acı veriyor bana
İçimde yırtılarak uzaklaşan çayırları”
insan olduğunu anladığı tek yer düşleriydi.
başlangıçta diyalektik vardı
O güne kadar, adını bile duymadığım "bir Acem şairi"nden; gergin ve gerilimli, bir "yatılı" lise ortamında, iki rubai okuyup, allak bullak olmuştum: Dilimize 'Kilisli' Rifat Bey, "Divan" üslubuyla çevirmişti: ne yağlı ne gevşek; felsefesi katı -hatta merhametsiz- bir üslup; son derece yoğun, bir
Sayfa 9 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
“Şimdi bir keder
amansızca dağlıyor ciğerlerimi,
umudu acıyla arkadaş kılıyor
yayla yoğurdu yemiş bir yiğidin
yırtarak mavi iş gömleğini
yanık bağrında açan
hayatın ta kendisi”
Sebeb-i Telif
İsmet Özel, Şiirler
Başkalarının aşkıyla başlıyor hayatımız
yaprakla yağmurun aşkı meselâ
kim olsa serpilen coşturuyor bizi
imreniyoruz başkalarının mahvına.
Yağmur mahvoluyor çarparak
kendini parçalıyor mâşukunun açılan kıvrımında
yaprak dirimle irkiliyor nazlı ve mağrur
silkiniyor vuran her damlayla.
Başkalarının aşkıyla başlıyor
bir yol kavşağındasın ve senin
değişmek için çırpınıyor kaderin.
haykır acını ey halk
bu kara dumanı dağıt