İnsanoğlu çok garip. Her gün kan kussa da yaşama bağlanmak için bir şey buluyor. Annemin duasını hep hatırlarım. "Allah'ım intihar bizde haram. Sen benim canımı al!"
Dayanamadım, konuyu ortadan kestim ve sordum.
"Annen neredeymiş?"
" Annem mi, psikolog? Ölmüş. Bir kelime be psikolog, bir kelime: Ölmüş Yaşamayan bu ağırlığı bilir mi?
Beynim sevgiyi dövmek olarak benimsedi. Sevdiğim insanlara zarar verdiğimde onlara sevgimi gösterdiğimi zannettim ya da dayak atan bir erkeğin beni çok sevdiğini. İnsan dayak yedikçe aşka gelir mi be? Ben geldim!
Benim burada ne işim var hissi nereye gidersen git yakanı bırakmayan bir histir ve bu, öyle bir histir ki dostum, nerede ne işin olduğunu asla bilemeyeceğin, hiçbir yerde huzurlu hissedemeyeceğin bir duygudur!
Sonuçta her şey algı meselesi dostum. Sen neyi nasıl görmek istiyorsan öyle görürsün, beynin filtre eder ve önüne sunar. Sen de kabullenirsin. Her şey düşünceden ibaret.