Hepimiz Deliyiz
Sonuç: insanın Tanrı'ya olan inancını kaybetmesinden daha kötü bir şey varsa, o da insanlığa olan inancını kaybetmesidir. Siz insansanız, ben insan olmayı reddediyorum. Deli olmam güllerle birlikte açmama, zamanın dışına taşmama engel değil; tam tersine bunlara açılan kapı.
Hepimiz Deliyiz, Kolektif
Hayatım boyunca kendim olabileceğim bir yer aradım.
Bu yer bazen bir insanın yüzü oldu, bazen sevdiğim bir kitapta altını çizdiğim cümle, bazen ölüler gibi haftalarca susmanın saltanatını yaşamak, bazen de denizin köpürdüyen mavi kaosunda eritmekle gözlerimi. Ama yetmedi bunlar. Sonuna kadar kendim olmak istedim, evreni kanatlamak pahasına. Sanatı denedim; otoriteye karşı çıkanların birbirlerine karşı imgelerle iktidar olma çabası.
Her çocuk tanrı'nın gönderdiği bir peygamberdir. Ve unuturuz büyüyünce peygamber olduğumuzu. Gider bir öğretmen oluruz, işçi, pezevenk, mühendis, memur dedim, güldüler. Şehir cereyanına bağladılar beni. Güldüler siktir çektiler, kalbimin içinde çarpan kalplere. Çirkinleştireni her yerde, ey dünyayı kutsallaştıran çılgınlık neredesin dedim, güldüler. Öyle bir şekilde yan yana getirelim ki sözcükleri, herkesi orospu olmaktan kurtaralım dedim, güldüler.
Beni kimin delirttiğini gerçekten merak ediyorum.
Babam olabilir diyorum, çocukluğumda az dövmedi beni sözcüklerle. Lise 2'de beni derste kuşumla oynarken yakalayan son Osmanlı Aysel de olabilir beni delirten. (Kaltak dediğime bakmayın, kızgınlığımdan söylüyorum, yağmurda ıslanmış bir köpek kadar aşıktım ona.) Tek tek beni kimin delirttiğini hesabını yapmak zor, kısaca beni insanlar delirtti diyebilirim. Beni insanların çıldırtmasındansa gökyüzünün çıldırtmasını isterdim, karanlık yağmurun, müziğin. Beni çıldırtma hakkını insanların elinden almalıyım.
...İnsanların ruhuma bu izinsiz girişleri yok mu, beni delirtiyor:
“Sevgilim, beni ne kadar çok seviyorsun”lar,
“Felsefe yapma aşka gel, kendine gelirsin”ler,
“İnsanları olduğu gibi kabul et, mutlu olursun”lar…
İnsanları olduğu gibi kabul edersem bu savaşları, gizli sömürüyü, öldürücü şiirsizliği de kabul etmiş olmaz mıyım? Bu İsa'ya, hem Edip Cansever'e, hem kendime, yeni doğan çocuklara ve gökyüzüne ihanet etmek olmaz mı?
Hepimiz şu ya da bu biçimde deliyiz zaten.
Veronika Ölmek İstiyor, Paulo Coelho (Sayfa 66 - Can Yayınları)
Hepimiz şu ya da bu biçimde deliyiz zaten.
Hepimiz şu ya da bu şekilde deliyiz zaten.
Tanıştığımızda sana ilk sorduğum soruyu hatırlıyor musun?
Evet, deliliği bilip bilmediğimi sormuştun.
Çok doğru. Bu kez sana öykü anlatmayacağım. Deli olmak, düşüncelerini iletmekten aciz olmak demek. Sanki yabancı bir ülkedesin, çevrede olup biten her şeyi görüyor, anlıyorsun, ama istediğini anlatmaktan, dolayısıyla da yardım bulmaktan umutsuzsun, çünkü orada konuşulan dili bilmiyor, anlamıyorsun.
Hepimiz hissetmişizdir bunu.
Hepimiz şu ya da bu biçimde deliyiz zaten.
Deli olmak, düşüncelerini iletmekten aciz olmak demek. Sanki yabancı bir ülkedesin, çevrede olup biten her şeyi görüyor, anlıyorsun, ama istediğini anlatmaktan, dolayısıyla da yardım bulmaktan umutsuzsun, çünkü orada konuşulan dili bilmiyor, anlamıyorsun.
“Hepimiz hissetmişizdir bunu.”
“Hepimiz şu ya da bu biçimde deliyiz zaten.”
