Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
İlk 30 sayfada falan insanlıkla, hayatla ilgili tespitler yapıyor ve devamında iki tane hikaye anlatıyor, bunlar anlatıcının anıları. Anlatıcı, “yeraltında” sefil bir hayat süren bir adam. Hayatta tamamen yalnız, çok evhamlı ve takıntılı. Çok güzel tespitleri var; insanın nankör olması ve sırf insanlığını, özgürlüğünü kanıtlamak için saçma davranabileceği, seçimlerini akla ve çıkara değil canının isteğine göre yaptığı bunlardan bazıları. Yine de o otuz sayfa bile bana okuması zor geldi çünkü kimi zaman nükteleri hoşuma gitse bile bu aşırı düşüncelerle dolu kendi kendine konuşma hali hoşuma giden bir hava değil. Yine de okuyunca Dostoyevski’nin neden Dostoyevski olduğu belli, dedim. Çünkü bunları böyle söyleyebilen bir başkasına rastlamadım. O hafif rahatsız edici yeraltı havası zaten kendisine has tarafı ve onu yaratmak başlı başına bir başarıyken dikkate alınması gereken tespitler kitabı özel bir yere taşıyor. Benim sevmemi engelleyen tarafı, aşırıya kaçması. Karakter -ve Dostoyevski de- uçlarda yaşıyor ve fikirleri de böyle uçlarda. Sevdiği şey neredeyse yok, her tarafta bir takıntı ve nefret unsuru var. Bile bile kendine yaptığı eziyet hastalık boyutunda, ki bunu romanın başında kendisi söylemişti: “Zaten galiba insanların bütün işi, bir cıvata değil de insan olduklarını her an kendi kendilerine ispat etmektir!” Karakterimiz belli ki tespitlerini kendinden biliyor :) Ayrıca “Baylar, yemin ederim ki, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek, tam manasıyla bir hastalık.” Fazla düşünen arkadaş bunu yöntemsiz, inatla ve duygularına teslim olarak yaptığı için işi cidden hastalık seviyesine getirmiş.
Dostoyevski’nin 1864 yılında yayımlamış olduğu “Yeraltından Notlar” adlı bu kısa romanı; "Yeraltı” ve “Sulusepkene Dair” olmak üzere iki bölümden oluşuyor. Birinci bölümde 'Yeraltı" ifadesi ile bilinçaltı ve karekterin iç dünyasını kast etmiştir yazar. İç dünyasına kapanan, insanlardan kendini soyutlamış, insanları hiç sevememiş bir
Yeraltından Notlar -Dostoyevski
“Baylar, yemin ederim ki, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır...” Uzun süredir bir kitabın kapağını kapatınca kalbim böyle çarpmamıştı. Düşünceler beynimde bir karmaşaya sebep olmamıştı. Ben antikahramanları severim. Bu kitapta çoğunlukla sinir olduğum, anlamak için kendimi zorladığım bazen hayran olduğum, adsız kahramanın bir antikahraman olduğuna, yazarın paylaşımıyla ikna oldum. Yazar, “Edebi eserden ziyade günahlarımın kefaretini ödemek oldu” “Bütün bu yazdıklarımın tatsız bir etki yaratacağına eminim...” diye yazmış olsa da ben, günahlarına da, yazdıklarına da hayran kaldım. Sanki bir felsefe kitabının içindeydim. İlk notlarda kendini, düşüncelerini çok güzel anlatan ve gözümde kahramanlaşan adam, iş yerinde ve arkadaş ortamında tam bir zavallı gibi davranıyordu. Tanıştığı kadına kitap gibi konuşuyor, hem onu hem de beni etkiliyordu. En sonunda yine her şeyi berbat ediyordu. Bu antikahramanın kavgası kendiyle. Kendinden başka kimseye zararı yok. “Ne ben kimseye benziyorum ne de herhangi biri bana. Tek başımayım, ama onlar hep birlik” diye düşünürken aslında pek çok yönden onlar gibi olduğunu itiraf ediyor. Ama ne olduğunun farkında olmasının onu, onlardan daha akıllı yaptığını düşünüyor. “Okumaktan başka yapılacak işim, gidecek tek yerim yoktu, çünkü çevremde saygıya layık, beni kendine çekebilecek bir meşguliyet bulamıyordum” diyen çok kitap okuyan, kendiyle dertli bir antikahramanla tanışmak isterseniz Dostoyevski’nin ruhunun yeraltından dökülen kelimelerle buluşun derim.
Bir insanın görünmek için çırpınmasının, bu çırpınışların içini, gururunu paramparça etmesinin onu ötekileştirdiği için insanlardan nefret etmesinin fakat yine de ara ara o insanlara sığınmanın, sığındığı için kendinden nefret etmenin, yalnızlığın verdiği ağırlığı bilir misiniz? Ben bu kitapta iliklerime kadar hissettim. Keder kelimesini okurken üstünden geçerdim ama bu kitapta geçmedim. Bu kitapta bu kelimemin anlamı içimin en ücra köşelerine kadar işledi. İnsan kederinden hasta bile olurmuş. Peki neydi o kederin sebebi? Fazlasıyla anlamak sanırım. İlk sayfalarında geçtiği gibi " Baylar, yemin ederim ki her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek, tam anlamıyla bir hastalık." Anlamak bile zayıflıksa kimi zaman kim bilir fazlasıyla anlamak nasıl mahveder insanı. Goethe haklıydı dünya hassas kalpler için cehennemdir. Kitabın birçok yerinde kahramana sarılmak istedim sonunda Liza'yla sarılıp ağlamasalardı içimde çok kalırdı. Birçoğumuzun içine çekildiğimiz kabuğu, yeraltısı var. İçimi parçalayan bir cümle de şu oldu. " İyiyi 'güzel ve yüksek şeyleri' ne kadar çok anladıysam, o kadar battım, sıkıştım kaldım içlerinde. Beni sorgulayan birçok cümlesi vardı ama şu cümleyi eklemek isterim. " İnsan kendi kendine karşı tamamıyla samimi olabilir mi?"
“Yemin ederim ki, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek, tam manası ile bir hastalık.”
Son zamanlarda popülaritesi artmış olan mükemmel bir Dostoyevski klasiği “Yeraltından Notlar” okuyan herkesin seveceği ve kendinden bir parça bulabileceği bir eser. İki bölümden oluşan kitabın ilk bölümünde İsimsiz kahramanımızın iç dünyasını yer verilmiş ve olay örgüsü taşımazken, ikinci bölümü ise iç dünyasının hayatına yansımasını konu alıyor.
Eserin 19.yüzyılda yazılmasına rağmen günümüz insanına da ayna tutması kitabı daha fazla benimsememize sebep oluyor. Belki de kahramanın isimsiz oluşu okuyanların kendini başrole koymasını kolaylaştıran bir durumdur, kim bilir?
Ebat olarak ince bir kitap olarak görünse de içi oldukça yoğun ve düşündürücü imgelerle doluydu. Öyle ki bir bölümde okuyucuya sorulan soruların cevabı diğer bir bölümde usulca veriliyordu.
Benim severek okuduğum bir kitap oldu. Dostoyevski’ye başlamak isteyenlere de kesinlikle öneririm. Tavsiye ediyor ve keyifli okumalar diliyorum.
Evet, okuyan herkes diyordu ki “Oblomov’un hikayesi tembellikten ibaret değil, okuyunca anlayacaksın.” Şimdi ben de size okuyunca anlayacaksınız diyeceğim çünkü gerçekten okumanız gerekiyor, Oblomov’u tanımanız gerekiyor. Ne dümdüz tembellik ne dümdüz aşk ne dümdüz evlilik.. Düz ya da dolambaçlı, uzun ya da kısa fark etmiyor bir şekilde bütün yollar Dostoyevski’nin o cümlesine çıkıyor: “her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır.” Bu cümle de Oblomovun robdöşambrı gibi omuzlarıma yapıştı kaldı. Belki de yollar ona çıkmıyordur da ben hep onunla yürüdüğüm için öyle sanıyorumdur. Velhasıl bende bıraktığı his bu oldu. Oblomov her şeyin farkında bir adam, nasıl sevgi eylem gerektiriyorsa sevmemek de eylemsizlik gerektiriyor diye düşünmüş olamaz mı? Sadece soruyorum. Klasiklerin de en çok bu yönünü seviyorum herkes farklı bir noktaya odaklanabiliyor. Bir arkadaşım mükemmel bir aşk kitabıdır bana göre demişti mesela. O kadar başarılı bir eser ki hem şu dönemde bile çok etkileyici hem pek çok duyguyu yaşatıyor hem düşündürüyor hem farkındalık sağlıyor. Analizler yapılır, efenim işte Rusya’daki birtakım değişiklikler soyluların durumu yok Doğu-Batı karşılaştırması yok nihilizm hep aynı şarkıları mı dinletelim burada? İyi ki okudum diyeceksiniz okuyunca, başka da bir yorumum yok.
Bu Kitabı Okumayan Çok Şey Kaçırır!
YouTube kitap kanalımda Albert Camus'nün hayatı, bütün kitapları ve kronolojik okuma sırası hakkında bilgi edinebilirsiniz: ytbe.one/-_X3xWwwAoA
Şu an hangi işi yapıyorsanız o işi derhal bırakın ve Camus'nün Mutlu Ölüm kitabını sipariş edip okuyun. Bakın okuduğum yüzlerce kitabın arasından çok çok az kitap için böyle pozitif
Alacakaranlık serisini lisedeyken büyük bir heyecanla okuyup, sabırsızlıkla filmlerini beklemeye koyulmuştum. Her yıl bir filmi çıkardı ve tüm sınıf toplaşır sinemaya giderdik. Gençliğinde vermiş olduğu heyecanla, olay odaklı fantastik kitaplara bayılıyordum. Hatta bana göre vampir/kurt adam vb. karakterleri barındıran kitapların, dizilerin ve
