İŞİ BİTENE KADAR
Sürekli bir şeyler yapmak "zorundaydı" insan, yapmalı mıydı, yapmamalı mıydı keşke yapsaydı ya, kendisinden hep bir şeyler bekleniyor, isteniyor, alınıyordu.
Sayfa 81Kitabı okudu
Böyle aşağılık bir dünyada, hayır benim yerim olamazdı.
Sayfa 65Kitabı okudu
Sevgili Tanrı'nın hoşnut bakışları üzerime yönelmişti.
Sayfa 44Kitabı okudu
Yükselmek hiç sorun değildi. Ama sonra yere nasıl inerdi insan?
Sayfa 10Kitabı okudu
Sürekli bir şeyler yapmak "zorundaydı" insan, yapmalı mıydı, yapmamalı mıydı, keşke yapsaydı ya .. . kendisinden hep bir şeyler bekleniyor, isteniyor, alınıyordu: Onu yap! Bunu yap! Ama şunu unutma! Ötekini hallettin mi? Neredeydin şimdiye kadar? . . Hep baskı, hep üsteleme, hep zaman darlığı, hep gözünün önüne tuttukları saat . . . O zamanlar pek ender oluyordu insanı rahat bıraktıkları ..
Beni altüst eden, sıtma nöbetine tutulmuş gibi titreten şey Fräulein Funkel'in kızıp köpürmesi olmamıştı, beni titreten dayak ya da eve kapatılma cezası ya da herhangi bir şeyden duyduğum korkunun verdiği heyecan da değildi. Bunun gerçek nedeni, bütün dünyanın başlı başına adaletsiz, kotü, adi bir kalleşlikten baska bir şey olmadığını kavramamdı. Bu köpekçe kalleşliğin nedeni de ötekilerdi. Yani bütün herkes. Öbür insanlann hepsi, ayrımsız. Başta, bana doğru dürüst bir bisiklet almayan annem; hep onun dedigini onaylayan babam;
ayakta bisiklete binişime kis kis gülen ağabeyim ve ablam; Frau Dr. Hartlaub'un başıma bela kesilen o igrenç iti; akın akı gelip göl caddesini tıkayan, benim de zorunlu olarak geç kalmama yol açan gezinti meraklıları;
fügleriyle insanın içine afakanlar salan, insanı işkencelere sokan besteci Häßler; uyduruk suçlamaları, diyez tuşundaki o iğrenç sümügüyle Fräulein Funkel... ta, sevgili Tanrı dedikleri, insan bir kez gereksinim duyup yalvar yakar yardımını isteyince ödlekçe bir suskunluk perdesine bürünüp adaletsiz yazgıyı kendi akışına bırakan o zata varıncaya kadar herkes. Neyime gerekti böyle bana karşı birleşmiş bir koca bir kalabalık? Bana neydi böyle bir dünyadan? Böyle aşağılık bir dünyada, hayır, benim yerim olamazdı. Boğulacaksa ötekiler boğulsundu kendi kalleşliklerinin içinde!
Ben rüyalarda da aynıyım...
Bu yüze hiç durmadan bakmak gelirdi içimden, elimden geldiğince de bakardım, derste olsun, teneffüste olsun. Ama gizliden gizliye bakardım, kimse görmeden, Carolina'nın kendisine bile belli etmeden çünkü çok utangaçtım ben.
Düşlerimde daha az utangaçtım. Düşümde onu elinden tutuyor, ormana götürüyor, onunla agaçlara tırmanıyordum. Bir dalın üzerinde, onun yanında otururken yüzüne bakıyordum, iyice yakından ve ona öyküler anlatıyordum.
Beni altüst eden, sıtma nöbetine tutulmuş
gibi titreten şey Fräulein Funkel'in kızıp köpürmesi olmamıştı, beni titreten dayak ya da eve kapatılma cezası
ya da herhangi bir şeyden duyduğum korkunun verdiği
heyecan da değildi. Bunun gerçek nedeni, bütün dünyanın başlı başına adaletsiz, kötü, adi bir kalleşlikten başka
bir şey olmadığını kavramamdı.
…ağaca çıkmak –o zamanlar böyle düşünüyordum– yaşam boyu elimdeydi. Yüz yirmi yaşımda bile tirit ihtiyar olarak oralarda, yukarılarda bir kara ağacın, kayının, çamın tepesinde oturacaktım – yaşlı bir maymun gibi; oturup rüzgârın esintisiyle sallanacak, görünümü seyredecektim, gölün ötesini, dağların arkasını...
Sayfa 16
Sürekli bir şeyler yapmak "zorundaydı" insan, yapmalı mıydı, yapmamalı mıydı, keşke yapsaydı ya... kendisinden hep bir şeyler bekleniyor, isteniyor, alınıyordu...
Sayfa 81Kitabı okudu
Oysa bilinmeze düşmek istemiyordum, nereden nereye ve nasıl düştüğümü görmek istiyordum ben.
Sayfa 67Kitabı okudu
Yükselmek hiç sorun degildi. Ama sonra yere nasıl inerdi insan?
Sayfa 10Kitabı okudu