Evlilikten soğutma garantili
"Aşk sevişme isteğidir sadece. Şimdi sen bu adamla deli gibi sevişmek istediğin ama bunu da evlenmeden yapmanın sana çok ayıp ve günah olduğu öğretildiği için onunla mecburen evleneceksin. Bir zaman sonra onun vücudu artık senin için bir alışkanlık olacak, bıkacaksın. O zaman elinde sevişmekten artık sıkıldığın ama evlendiğin için görevin haline gelen bir adam kalacak.
Yemek yapacaksın, işe gideceksin, onun çamaşırlarını ütüleyeceksin. Bir zamanlar içini kıpır kıpır eden bu adam bir zaman sonra tanımadığın ya da çok iyi tanıyıp hiç memnun olmadığın, sıkıldığın, bu yaşında sevdiğin ama kırk yaşında artık görmek bile istemeyeceğin bir insan halini alacak. Sense sırf bir zamanlar dokunmayı arzu edip de dokunamadığın biri için bir ömür beraberliğe mahkum olacaksın. Evlilik sürekli birbirine söz verme sanatıdır. Geleceğini ipotek edersin. On sene sonra başka bir insan olacağını bile bile şimdiki halinle yıllar sonrası için sözler verirsin. Seni hep seveceğim.
Senden çocuklar yapıp, seni ilelebet ailem yapacağım. Böylelikle aramızda hiç kopmayacak, asla bitmeyecek bir bağ olacak. O zaman geldiğinde belki artık senin yüzünü bile görmek istemiyor olacağım ama yine de bu bağı kuracağım.
Evlilik böyle bir şey işte. Evli olmak hep söz ister. Söz verirsin ve söz alırsın. Asla yapmayacağın, yapamayacağın ve yapmak istemeyeceğin sözler."
Sayfa 215 - Ayizi kitapKitabı okudu
DÜŞÜNDÜĞÜNÜ YAPMAK
Bankada işe başladığım yıllarda kafamda ülkemize kast edenler kimler, nasıl yapıyorlar ve bunların hakkından nasıl gelirim düşüncesi vardı.
Bütün yaşam mücadelem Mustafa Kemal Atatürk'ün yarım kalan devrimini tamamlamak üzerine bir düşünce ile başlayarak bugünlere geldi.
Sadece düşünmek yetmez. Sadece eylem yetmez,
Ali Lidar
Gidelim buradan.
Göğsünü sıkan, içini daraltan o laneti geride bırakıp gidelim.
Burada yağmur bile güzel yağmıyor artık.
Yağmuru güzel yağan bir yerlere gidelim.
Gidelim buradan.
Burası bizim değil.
Nasıl baş ederiz bu kadar saçmalıkla?
Her şeye sıfırdan başlanabilecek bir yerlere gidelim.
Gidelim buradan.
İlaçlarını yanına
"Belki de," diye karşılık verdi Artax. "Attığımız her adımda yüreğimdeki keder büyüyor. Artık hiç umudum kalmadı sahip. Kendimi öyle ağır, öyle ağır hissediyorum ki. Sanırım devam edemeyeceğim artık."
Ne garip değil mi? Bizim olmayanları istediğimiz için sürekli bir arayışta gönlümüz. Ve bizim olmayanları istediğimiz sürece, ömrümüzün sonuna kadar bitmeyecek arayış olan öykümüz. Sürekli bekleyip, sürekli daha fazlasını isteyeceğiz. Gönlümüze bir ömür, inişli çıkışlı bir pay biçeceğiz. Peki elimizde olanlarla mutlu olmayı denedik mi hiç? Yetmez mi sanıyoruz acaba bir kişinin gönülden sevmesi. Akşam sofraya oturduğumuz zaman bir tabağın bize ayrılması, başımızı koyacak bir yastık ve bir sohbette bize de pay düşmesi yetmez mi? Bir dost üstlenmez mi gönülden tüm derdimizi, bir kitap veya bir şiire dökemez miyiz şu taşmış içimizi? Öyle olmalı ki insan; seçeceği her şeyi iyi bilmeli. Kalbine soktuğu her neyse rahatsız etmemeli. Öyle işlemeli ki ömrüne, ileride keşke dedirtmemeli. Öyle olmalı ki insan; karşısındakine bir ömür yetmeli. Aşkı, sevgisi, şefkati ve merhameti onun üstüne sinmeli. Değer verdiği insanı hep kendinden önce görmeli. İnsanım diyebiliyorsak eğer, karşımızda da insan olabilmesi için dua etmeliyiz. Ama her şeyden önce," insanım" diyebilmeliyiz.