KAR ALTINDA HÜZÜN DENEMESİ
Dünyanın en uzun hüznü yağıyor,
Yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne.
Kar yağıyor ve sen gidiyorsun,
Ağlar gibi yürüyerek gidiyorsun,
Belki bulmağa gidiyorsun kaybettiğimiz
O insan ve tabiat çağını.
Ve tek kare bir film
Tabiata çıkıyorum
Göğsüm bir müzikle
Vuruyor ritmini
Dinliyorum hüznünü sendeki güzelliğin
Başımda fırtına bir taç
Unutulmuş padişahlıklar
O silik, eski, yalnız aynalarda
kısaca insanlarda yani
kuşları eskiten kan
kurusun.
Gürültülü bir intihar başlasın akşamla
dinsin sen soyundukça geceye karışan hüzün dinsin dinsin benim çağdaş olmayan iğrenç yüzüm.
Sayfa 39Kitabı okudu
O bir manzume idi kuşların okuduğu
Şirâze bir nakıştı renklerin dokuduğu.
Sayfa 59 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Kendi kalemimden
Şu yokuşun arkasında iğde ağaçlarının olduğu arsadaki tek katlı gecekonduyu anımsıyorsun değil mi? Hani yavru bir köpek bulmuştuk ve o evde herkesten gizli besliyorduk, eski kazaklardan ona yatak yapmıştık. Neydi o köpeğin ismi, Üzüm evet hatırladım… Biliyor musun, Üzümle o bahçede çamurların içinde oynadığımızda yaşadığımız sevinci alıp koydum ben bir kenara, yine öyle sevinmek istediğimde, o günlere dönüyorum, senin saçlarının ucundan sarkan o kurumuş çamurları, yüzünde sadece görünür olabilen gözlerini, burnun akınca içinden çıkan kumları anımsıyorum. Gülüyorum yine ilk defa görmüş gibi….
O silik, eski, yalnız aynalarda
kısaca insanlarda yani
kuşları eskiten kan
kurusun.
Gürültülü bir intihar başlasın akşamla
dinsin sen soyundukça geceye karışan hüzün
dinsin dinsin benim çağdaş olmayan iğrenç yüzüm.