TURNAYI GÖZÜNDEN VURMAK
Herhangi bir hususta uzun süre suskun ve hareketsiz kalındıktan sonra gerek tesadüfen, gerekse bilinçli olarak büyük bir başarı elde edildiğinde "Durdu, durdu da turnayı gözünden vurdu" deriz. Tecrübeyle değil de zamanın akışıyla ölçülen hemen bütün başarılar, bu deyimin değişik zaman kiplerindeki bir versiyonu
İÇ ÇEKİMLİK
Ben kibriti çaktığım zaman
Her şey kırmızıydı yüzün olarak
Ben kibriti çaktığım zaman
Çünkü her yüz bir memlekettir
Ben sigaramı yaktığım zaman
Çünkü her sigara bir kelimedir
Ben sigaramı yaktığım zaman
Güz günleriydi bir şarkı olarak
CEMAL SÜREYA
Kendi kalemimden
Mersiyeleri yazılmış ama okunamamış,
sela'sına terkedilmiş virane gönül... Kaç ağızdan döküldü türkülere, şiirlere şu aşk ? Tanımı yapılamayan, sevdikçe sır'lanan ilk bakışta vaha! İlk adımda esaretin kelepçeli sürgünü... Kaç cekimlik Can kaldı heybemde ? Daha akitacak kan var denildi bana... Öyleyse kırmızıya boyayın beni ey ressamlar.. Tarih not düşürsün ismimin altına ; kurbandır aşk'a.. Firariyim ağızlarda! Zamandan ve mekandan gayrı; yüreğine tutsak ! Ölüm(e)üne özgür... İlk gözlerin değdiği zaman geceme ! Uyku haneme uğramaz oldu.. Tenim'de tek bi ben! İki kişi oldu... Bir nefes kadar yakın suretine kalp göz oldu düştü.. Bir geceden bin bir gecelere araflar takılandı zihnime. Akılda ibadet kaldı yüzünün doğuya bakan Kudüs misali kutsallığı.. Ismarlanmıştı rüzgar saçlarının sabun kokusuna... Görüyorsun ya sevgili! Kimlere kaldı seni sevmek? Sevmedim ki ben. Haşa !Ne haddime... Öyleyse nedir bu telaş ? Bilmem ki doğumunun sancısı herhalde.. Ey! adı şaibeli yâr. Semalarda iç çekilmiş lütfüna bulutlar.. Sen gözlerini hayra yor! Ben yorumlarım rüyalarını.. Beşiğinde rahat uyu! Sallarım ben korkularını... Ahh soluğum gurbet olmuş, cümleler kifayetsiz endamının yanında.. Canı canana katan katıksız bir saflığa elçilik ediyor şiirler.. En çokta geceleri sendeliyor zaman sevgili... Çehrende bir nebze zuhur eylemiş ise sırrım işte benim! Halim ,ahvalim görünenin ardında ki haritan.. İşte bu saf sen'(lik)... Ruhum müptela zat'ı suretine. Renkler tenine teminat, dil sana hece, ben sana senim...
Persona (1966)
Ingmar Bergman'dan müthiş bir başyapıt! Ne zamandır erteleyip durduğum Persona'yı sonunda izledim ve uzun zamandır izlediğim en acayip, en beyin gıcıklayıcı film olduğunu söylemeliyim. Çekimler mükemmel, sembolik biçimler çarpıcı. Siyah beyaz olmasına rağmen hiç sırıtmaması gerçek sanatın ölümsüz olduğu savını destekliyor, 1966 yahu 52 yıl önce!